πολίτης

Ελληνικά (el)

Προφορά

ΔΦΑ : /poˈli.tis/

τυπογραφικός συλλαβισμός : πο‐λί‐της

Ετυμολογία 1

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ο	πολίτης	οι	πολίτες
γενική	του	πολίτη	των	πολιτών
αιτιατική	τον	πολίτη	τους	πολίτες
κλητική		πολίτη		πολίτες
Κατηγορία όπως «ναύτης» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

πολίτης < (διαχρονικό δάνειο) αρχαία ελληνική πολίτης, σημασιολογικό δάνειο από τη γαλλική citoyen

Ουσιαστικό

πολίτης αρσενικό ή θηλυκό (θηλυκό και πολίτισσα· λόγιο θηλυκό πολίτις)

1. που έχει την ιθαγένεια μιας χώρας και έχει πολιτικά δικαιώματα
2. (ειδικότερα)
   1. συνώνυμο του ιδιώτης, που δεν κατέχει δημόσιο αξίωμα

      ↪ Είμαι ένας απλός πολίτης που θέλει να ακούγεται η φωνή του! Δεν είμαι πολίτης βήτα κατηγορίας!

   2. που δεν είναι στρατιωτικός και ως άοπλος θεωρείται άμαχος ή συχνά και εκείνος που δεν είναι κληρικός

      ↪ Άντε, και «καλός πολίτης». Πότε απολύεσαι; Πότε τελειώνει η θητεία σου;

   3. κάτοικος μιας πόλης
   4. (ιστορία, Γαλλική Επανάσταση, προσφώνηση) ο πολίτης μιας χώρας, που δεν είναι υπήκοος κάποιου μονάρχη (και δεν είναι αριστοκράτης)

Εκφράσεις

• ακαδημαϊκός πολίτης
• καλός πολίτης
• κοινωνία των πολιτών
• συνήγορος του πολίτη

Σύνθετα

• κοσμοπολίτης
• μητροπολίτης
• συμπολίτης

Συγγενικές λέξεις

Θέμα πολιτ-

• αντιπολιτεύομαι & συγγενικά
• αντιπολίτευση
• απολίτικος
• απολιτικός
• απολίτιστος
• γεωπολιτικός
• διαπολιτισμικός
• εκπολιτίζω & συγγενικά
• ιδεολογικοπολιτικός
• ισοπολιτεία
• κοινοπολιτεία
• κοσμοπολίτης & συγγενικά
• μεταπολίτευση & συγγενικά
• μητροπολίτης & συγγενικά
• μικροπολιτικός
• παραπολιτικός
• πολιτεία & συγγενικά
• πολίτευμα
• πολιτεύομαι & σύνθετα
• πολιτευτής
• πολιτικάντης
• πολιτικάντικος
• πολιτικαντισμός
• πολιτική
• πολίτικος
• πολιτικός & συγγενικά
• πολιτισμός & συγγενικά
• πολιτιστικός
• πολιτογράφηση
• πολιτογραφώ
• πολιτολογία
• πολιτολόγος
• πολιτοφύλακας
• πολιτοφυλακή
• συμπολιτεία
• συμπολιτεύομαι
• συμπολίτευση
• συμπολίτης

→ και δείτε τη λέξη πόλη

Μεταφράσεις

    πολίτης

αγγλικά : citizen (en), civilian (en) γαλλικά : citoyen (fr), civil (fr) εσπεράντο : civitano (eo), civilulo (eo) ισπανικά : ciudadano (es), paisano (es)

πολωνικά : obywatel (pl), mieszkaniec (pl) miasta, cywil (pl) ρουμανικά : cetăţean (ro) cetăţeancă (ro) ρωσικά : гражданин (ru) (graždanín), житель (ru) (žítel') φινλανδικά : kansalainen (fi)

Ετυμολογία 2

πολίτης < Πολίτης

Ουσιαστικό

πολίτης αρσενικό (θηλυκό πολίτισσα)

• (σε επιθετική λειτουργία) ο Πολίτης, ο Κωνσταντινουπολίτης

Συγγενικές λέξεις

• αλά πολίτα, αλαπολίτα
• πολίτικος

Μεταφράσεις

    πολίτης

→ δείτε τη λέξη Πολίτης

---

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
	πολῑτα-
ονομαστική	ὁ	πολίτης	οἱ	πολῖται
γενική	τοῦ	πολίτου	τῶν	πολιτῶν
δοτική	τῷ	πολίτῃ	τοῖς	πολίταις
αιτιατική	τὸν	πολίτην	τοὺς	πολίτᾱς
κλητική ὦ!		πολῖτᾰ		πολῖται
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		πολίτᾱ
γεν-δοτ	τοῖν		πολίταιν
Το δίχρονο φωνήεν της παραλήγουσας είναι μακρό.
1η κλίση, ομάδα 'στρατιώτης', Κατηγορία όπως «στρατιώτης» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

πολίτης < πόλ(ις) + -ίτης

Ουσιαστικό

πολίτης αρσενικό [ ῑ ]

1. ο μόνιμος κάτοικος της πόλεως κράτους που έχει πλήρη πολιτικά δικαιώματα
2. (κατ’ επέκταση) συμπολίτης

Άλλες μορφές

• ιωνικός τύπος : πολιήτης

Παράγωγες λέξεις

• Πολίτης (όνομα)

Επίθετο

πολίτης αρσενικό

• που ανήκει σε κάποια πόλη (ή πόλη κράτος) ή συνδέεται μ’ αυτή

  ≈ συνώνυμα: πολιοῦχος

Συγγενικές λέξεις

• → δείτε τη λέξη πόλις

Πηγές

• «πολίτης» - Βασικό Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής - Αρχαία Ελληνική Γλώσσα και Γραμματεία - Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2006‑2008. greek‑language.gr
• «πολίτης» - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ. Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012. 
• «πολίτης» - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.