συνοχή

Νέα ελληνικά (el)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	η	συνοχή	οι	συνοχές
γενική	της	συνοχής	των	συνοχών
αιτιατική	τη	συνοχή	τις	συνοχές
κλητική		συνοχή		συνοχές
Κατηγορία όπως «ψυχή» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

συνοχή < (διαχρονικό δάνειο) αρχαία ελληνική συνοχή (κράτημα μαζί) < συνέχω

Για τη σημασία στη φυσική: σημασιολογικό δάνειο από τη γαλλική cohésion.

Προφορά

ΔΦΑ : /si.noˈçi/

τυπογραφικός συλλαβισμός : συ‐νο‐χή

Ουσιαστικό

συνοχή θηλυκό

1. η σύνδεση, η συνέχεια, χωρίς κενά

   ⮡  συνοχή λόγου

2. η ενωτική συμπεριφορά μελών μιας ομάδας.

   ⮡  συνοχή ομάδας

   ⮡  κοινωνική συνοχή

3. (φυσική) η ιδιότητα της ύλης: η ελκτική δύναμη μεταξύ των μορίων

Συνώνυμα

• συνεκτικότητα
• ενότητα

Συγγενικά

• συνοχέας

→ και δείτε τη λέξη συνέχω

Μεταφράσεις

    συνοχή

αγγλικά : cohesion (en) γαλλικά : cohérence (fr), cohésion (fr)

---

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	συνοχή	αἱ	συνοχαί
γενική	τῆς	συνοχῆς	τῶν	συνοχῶν
δοτική	τῇ	συνοχῇ	ταῖς	συνοχαῖς
αιτιατική	τὴν	συνοχήν	τὰς	συνοχᾱ́ς
κλητική ὦ!		συνοχή		συνοχαί
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		συνοχᾱ́
γεν-δοτ	τοῖν		συνοχαῖν
1η κλίση, Κατηγορία 'ψυχή' όπως «ψυχή» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

συνοχή < συνέχομαι

Ουσιαστικό

συνοχή θηλυκό

1. συγκράτηση, κράτημα με το χέρι
2. σημείο συνάντησης ή επαφής (π.χ. δρόμων)
3. συνέχεια, συνοχή
4. συμπλοκή, εμπλοκή σε μάχη
5. (ελληνιστική κοινή)
   1. καταναγκασμός, άγχος
   2. φυλάκιση ή εγκλεισμός, απομόνωση
   3. παγίδα

Άλλες μορφές

• αττικός τύπος : ξυνοχή

Συγγενικά

• συνοχηδόν
• συνοχεύς
• συνοχηΐς
• συνοχικός
• συνοχμάζω
• συνοχμός, συνεοχμός
• σύνοχος

→ και δείτε τη λέξη συνέχω

Αναφορές

• συνοχή - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• συνοχή - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.