στέγη

Νέα ελληνικά (el)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	η	στέγη	οι	στέγες
γενική	της	στέγης	των	στεγών
αιτιατική	τη	στέγη	τις	στέγες
κλητική		στέγη		στέγες
Κατηγορία όπως «νίκη» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

στέγη < (κληρονομημένο) αρχαία ελληνική στέγη

στέγη θηλυκό

(αρχιτεκτονική) η οριζόντια ή επικλινής επιφάνεια που καλύπτει κάποιο κτίσμα και μπορεί να αποτελείται από πλάκες, κεραμίδια, μπετόν κ.λπ.
≈ συνώνυμα: σκεπή
(συνεκδοχικά) το σπίτι, η κατοικία
(μεταφορικά) η εταιρεία ή ο οργανισμός που έχει ένα ορισμένο σκοπό να προωθήσει και να προστατεύσει
⮡ Tο περιοδικό μας προσφέρει στέγη σε νέους λογοτέχνες.
ο χώρος που παρέχεται για την εξυπηρέτηση μιας ορισμένης, επαγγελματικής συνήθως, ανάγκης
⮡ Αυτή είναι η θεατρική στέγη του γνωστού σκηνοθέτη και ηθοποιού.

η Στέγη του κόσμου: το Θιβέτ, διότι αποτελεί το μεγαλύτερο σε ύψος οροπέδιο της Γης

επιφάνεια που καλύπτει κάποιο κτίσμα

που έχει ένα ορισμένο σκοπό να προωθήσει

που παρέχεται για την εξυπηρέτηση μιας ορισμένης ανάγκης

στέγη - Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής (1998) του Ιδρύματος Μανόλη Τριανταφυλλίδη (συντομογραφίες-σύμβολα). Η Πύλη για την ελληνική γλώσσα, Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας
στέγη - Χαραλαμπάκης, Χριστόφορος (επιμέλεια) (2014). Χρηστικό λεξικό της νεοελληνικής γλώσσας. Αθήνα: Ακαδημία Αθηνών. (ψηφιοποιημένη έκδοση από το 2023, συντομογραφίες-σύμβολα)

	δυϊκός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	στέγη	αἱ	στέγαι
γενική	τῆς	στέγης	τῶν	στεγῶν
δοτική	τῇ	στέγῃ	ταῖς	στέγαις
αιτιατική	τὴν	στέγην	τὰς	στέγᾱς
κλητική ὦ!		στέγη		στέγαι
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		στέγᾱ
γεν-δοτ	τοῖν		στέγαιν
1η κλίση, ομάδα 'γνώμη', Κατηγορία 'βελόνη' όπως «βελόνη» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

στέγη < στέγ(ω) + -η

στέγη - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
στέγη - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.