ένστικτο

Νέα ελληνικά (el)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	το	ένστικτο	τα	ένστικτα
γενική	του	ενστίκτου & ένστικτου	των	ενστίκτων
αιτιατική	το	ένστικτο	τα	ένστικτα
κλητική		ένστικτο		ένστικτα
Κατηγορία όπως «πρόσωπο» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

ένστικτο < ουσιαστικοποιημένο ουδέτερο του επιθέτου ένστικτος (< εν-, στικ- (στίζω) + -τος), άμεσο δάνειο από τη γαλλική instinct < λατινική instinctus, μετοχή παθητικού παρακειμένου του ρήματος instinguo^[1]^[2] < stinguo < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή *stengʷ- / *stegʷ- (ωθώ, σπρώχνω) (συγγενικό: αρχαία ελληνική στίζω)

ένστικτο ουδέτερο

(ψυχολογία, βιολογία) η έμφυτη εσωτερική παρόρμηση στον άνθρωπο και στα ζώα που οδηγεί σε πράξεις που εξυπηρετούν τη συντήρηση και την αναπαραγωγή του είδους