μάντης

Ελληνικά (el)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ο	μάντης*	οι	μάντεις
γενική	του	μάντη	των	μάντεων
αιτιατική	τον	μάντη	τους	μάντεις
κλητική		μάντη		μάντεις
* Και θηλυκό «η μάντις» από τα αρχαία με πληθυντικό «οι μάντιδες».
όπως «αρχαιόκλιτα» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

μάντης < (κληρονομημένο) μεσαιωνική ελληνική μάντης < αρχαία ελληνική μάντις

Προφορά

ΔΦΑ : /ˈman.dis/

τυπογραφικός συλλαβισμός : μά‐ντης

Ουσιαστικό

μάντης αρσενικό (θηλυκό μάντισσα)

1. (στην αρχαιότητα) πρόσωπο με ιερή ιδιότητα που ερμήνευε τα σημάδια που πίστευαν ότι έστελναν οι θεοί και έδινε χρησμούς
2. (κυπριακά: σκωπτικό) άτομο που κατάγεται από την πόλη της Λάρνακας ^{(Χρειάζεται τεκμηρίωση…)}

Εκφράσεις

• μάντης είσαι;: ειρωνική φράση που λέγεται όταν κάποιος βρίσκει την απάντηση σε κάτι το προφανές

Συνώνυμα

• προφήτης

Συγγενικές λέξεις

 ετυμολογικό πεδίο 
μαντ- 

• ιερομάντης
• ιερομαντία
• μαντεία
• -μαντεία Νεοελληνικές λέξεις με επίθημα -μαντεία στο Βικιλεξικό
• μαντείο
• μάντεμα
• μαντικός
• μαντική
• μάντευμα
• μαντεύω
• παραμάντεμα
• προμαντεύω
• προμάντεμα
• πυρομάντης
• πυρομάντισσα
• χειρομάντης

Μεταφράσεις

    μάντης

αγγλικά : oracle (en), seer (en) γαλλικά : devin (fr) εσπεράντο : antaŭdiristo (eo)

τουρκικά : kâhin (tr)

---

Μεσαιωνικά ελληνικά (gkm)

Ετυμολογία

μάντης < (κληρονομημένο) αρχαία ελληνική μάντ(ις) με μεταπλασμό + -ης

Ουσιαστικό

μάντης αρσενικό

• o μάντης, o προφήτης

Συγγενικές λέξεις

 ετυμολογικό πεδίο 
μαντ- 

• ἀρνιομάντις
• ἐκμαντεύομαι
• κακομαντευτός
• λεκανομάντευμα
• λεκανομάντης
• λιβανομάντις
• μαγομάντης
• μαντεία
• -μαντεία Μεσαιωνικές ελληνικές λέξεις με επίθημα -μαντεία στο Βικιλεξικό
• μαντεῖον
• μαντεμός
• μαντεολόγος
• μαντεύγω
• μάντευμα
• μάντευσις
• μαντευτήριον
• μαντευτής
• μαντευτικός
• μαντεύτρια
• μαντεύω
• μαντικός
• μάντισσα
• μαντολόγημα
• μαντολόγος
• νεκυομάντης
• νερτερομάντις
• ὀνειρομαντεῖον
• ὀρνιθομάντης
• πιβακτορομαντεία
• προμάντευμα
• προσμαντεύομαι
• προσαπομαντεύομαι

Πηγές

• «μάντης» - LBG - Trapp, Erich, et al. (1994–2007) Lexikon zur byzantinischen Gräzität besonders des 9.-12. Jahrhunderts (Λεξικό της Βυζαντινής Ελληνικής, ιδίως για τον 9ο-12ο αιώνα), Verlag der Österreichischen Akademie der Wissenschaften (Έκδοση της Αυστριακής Ακαδημίας Επιστημών)
• «μάντης» - Επιτομή του Λεξικού Κριαρά της Μεσαιωνικής Ελληνικής Δημώδους Γραμματείας (1100-1669) [μονοτονικό σύστημα]. greek‑language.gr - η Πύλη για την ελληνική γλώσσα (του Κέντρου Ελληνικής Γλώσσας).