χαίτη

Ελληνικά (el)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	η	χαίτη	οι	χαίτες
γενική	της	χαίτης	των	χαιτών
αιτιατική	τη	χαίτη	τις	χαίτες
κλητική		χαίτη		χαίτες
όπως «νίκη» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

χαίτη < αρχαία ελληνική χαίτη

Ουσιαστικό

χαίτη θηλυκό ( η χαίτη, της χαίτης)

1. οι μακρύτερες απ' ό,τι στο υπόλοιπο σώμα τρίχες που φύονται στον αυχένα διάφορων ζώων
   • H χαίτη του λιονταριού.
2. (μειωτικό) τα μακριά μαλλιά ανθρώπων

Μεταφράσεις

    χαίτη

αγγλικά : mane (en) γαλλικά : crinière (fr)

Αρχαία ελληνικά (grc)

Πτώση	Ενικός	Δυϊκός	Πληθυντικός
Ονομαστική	χαίτη	χαίτα	χαῖται
Γενική	χαίτης	χαίταιν	χαιτῶν
Δοτική	χαίτῃ	χαίταιν	χαίταις
Αιτιατική	χαίτην	χαίτα	χαίτας
Κλητική	χαίτη	χαίτα	χαῖται

Ετυμολογία

χαίτη < ινδοευρωπαϊκή ρίζα *gait- (μαλλιά)

Ουσιαστικό

χαίτη θηλυκό

1. μαλλί, μακρύ μαλλί ανθρώπου αλλά και τούφα μαλλιών

   ἔνθ᾽ Ἀχιλλεύς στὰς ἀπάνευθε πυρῆς ξανθὴν ἀπεκείρατο χαίτην : εκεί ο Αχιλέας ξεμάκραινε από την πυρά και έκοψε τα μακριά ξανθά μαλλιά του < θρηνώντας τον Πάτροκλο> (Όμηρος)

   ...χαίταν ἐλαίᾳ γλαυκᾷ στεφανωσάμενον: <αν...> θα είχε σταφανώσει τα μαλλιά του το γλαυκό της ελιάς (Βακχυλίδης)

2. χαίτη αλόγου, λεονταριού (και λοφίο, λοφιά)

   ὅσα χαίτην ἔχει, ὥσπερ λέων

   λασιαύχενα χαίταν

3. το τρίχωμα των σκαντζόχοιρων που όταν ενηλικιώνονται γίνεται με την κερατίνη σκληρό σαν τα αγκάθια
4. το λοφίο της περικεφαλαίας
5. ο μικρός θύσανος, η φούντα που σχηματίζεται στην κορυφή φυτών, όπως π.χ. του πάπυρου ή κύπειρου (στην αρχαία ελληνική βύβλος)

   φύεται δ᾽ ἐν τοῖς Αἰγυπτιακοῖς ἕλεσι καὶ ταῖς λίμναις... ἡ μὲν βύβλος ψιλὴ ῥάβδος ἐστὶν ἐπ᾽ ἄκρῳ χαίτην ἔχουσα (Στράβων)

6. το φύλλωμα (ελληνιστική κοινή)

Συγγενικές λέξεις

• χαιτήεις,-εσσα, -εν και δωρικός τύπος  χαιτάεις (με μακριά μαλλιά που ανεμίζουν για θεούς\ανθρώπους και με πλούσια χαίτη για ζώα)
• χαίτωμα (λόφος και λοφίο)
• το χαιτόω αναφέρεται από κάποιους αλλά δεν απαντά