πέπων

Νέα ελληνικά (el)

Ετυμολογία

πέπων < (διαχρονικό δάνειο) αρχαία ελληνική πέπων (ώριμος, γλυκός), σίκυος πέπων (το πεπόνι)

Ουσιαστικό

πέπων αρσενικό (καθαρεύουσα)

• (φρούτο) το πεπόνι

---

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	πέπων	τὸ	πέπον
γενική	τοῦ/τῆς	πέπονος	τοῦ	πέπονος
δοτική	τῷ/τῇ	πέπονῐ	τῷ	πέπονῐ
αιτιατική	τὸν/τὴν	πέπονᾰ - πέπω	τὸ	πέπον
κλητική ὦ!		πέπον		πέπον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	πέπονες - πέπους	τὰ	πέπονᾰ - πέπω
γενική	τῶν	πεπόνων	τῶν	πεπόνων
δοτική	τοῖς/ταῖς	πέποσῐ(ν)	τοῖς	πέποσῐ(ν)
αιτιατική	τοὺς/τὰς	πέπονᾰς - πέπους	τὰ	πέπονᾰ - πέπω
κλητική ὦ!		πέπονες - πέπους		πέπονᾰ - πέπω
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	πέπονε	τὼ	πέπονε
γεν-δοτ	τοῖν	πεπόνοιν	τοῖν	πεπόνοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'μείζων' όπως «πλέων» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

πέπων < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή ρίζα *pekʷ- (μαγειρεύω, ψήνω) απ' όπου και πέπτω < πέσσω (ωριμάζω)

Επίθετο

πέπων, -ων, -ον, γενική -ονος, συγκριτικός : πεπαίτερος, υπερθετικός :  πεπαίτατος

1. (για καρπούς) ώριμος, γινωμένος
2. γλυκός, ευχάριστος
3. ήπιος, μαλακός
4. πράος
5. (προσφώνηση) (για άτομα ή ζώα) προσφιλής προσφώνηση: καλέ μου, χρυσέ μου
6. (μεταφορικά) μαλθακός

Πολυλεκτικοί όροι

• σίκυος πέπων (το πεπόνι)

Εκφράσεις

• πέπονα ποιῶ (τινα): μαστιγώνω κάποιον «μαλακώνοντάς» του τα πλευρά

Απόγονοι}}

πέπων (αρχαία ελληνικά)

↷ αλβανικά: pjep, pjepër

↷ λατινικά: pepo

→ ισπανικά: pepón, pepino

↷ μέση γαλλική: pompon

↷ αγγλικά: pompion, pumkin

→ πορτογαλικά: pepino

→ ρουμανικά: pepene

→ αρωμουνικά: peapine, piponj

→ και δείτε  πέπων#Descendants & pepo#Descendants στο αγγλικό Βικιλεξικό

Πηγές

• πέπων - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• πέπων - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.