συνωμότης

Νέα ελληνικά (el)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ο	συνωμότης	οι	συνωμότες
γενική	του	συνωμότη	των	συνωμοτών
αιτιατική	τον	συνωμότη	τους	συνωμότες
κλητική		συνωμότη		συνωμότες
Κατηγορία όπως «ναύτης» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

συνωμότης < (διαχρονικό δάνειο) αρχαία ελληνική συνωμότης

Στις σύνθετες λέξεις του όμνυμι το -ο εκτείνεται δηλαδή μετατρέπται σε μακρό -ω, όπως από το όνομα ανώνυμος, επώνυμος, φερώνυμος, περιώνυμος, από το οδύνη ανώδυνος, επώδυνος.

συνωμότης αρσενικό (θηλυκό συνωμότρια & συνωμότισσα)

αυτός που συμμετέχει σε μια συνωμοσία, που σχεδιάζει κάτι μυστικά μαζί με άλλους
※ Συμμετέχω σε μια συνωμοσία σιωπής, και μπορεί το Bacardi να έλυσε λίγο τη γλώσσα μου, αλλά παραμένω καλός συνωμότης . (Δημοσθένης Κούρτοβικ, Φυσαλία η καλλιαύχην [διήγημα])

συνωμότης

	δυϊκός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ὁ	συνωμότης	οἱ	συνωμόται
γενική	τοῦ	συνωμότου	τῶν	συνωμοτῶν
δοτική	τῷ	συνωμότῃ	τοῖς	συνωμόταις
αιτιατική	τὸν	συνωμότην	τοὺς	συνωμότᾱς
κλητική ὦ!		συνωμότᾰ		συνωμόται
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		συνωμότᾱ
γεν-δοτ	τοῖν		συνωμόταιν
1η κλίση, ομάδα 'στρατιώτης', Κατηγορία 'τοξότης' όπως «τοξότης» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

συνωμότης < συν- + ομ- (ὄμνυμι) με έκταση του ο- > ω- λόγω της σύνθεσης + -ότης ^[1] < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή ρίζα *h₃emh₃-. Δείτε και συνόμνυμι.

συνωμότης αρσενικό

→ και δείτε τις λέξεις συνόμνυμι, σύν και ὄμνυμι
Δε σχετίζεται η συνωμία (< ὦμος) και τα συγγενικά της.

↑ Μπαμπινιώτης, Γεώργιος (2010). Ετυμολογικό Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας (Β' ανατύπωση. 2009: A' έκδοση). Αθήνα: Κέντρο Λεξικολογίας.

συνωμότης - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
συνωμότης - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.