λυσιτελής

Νέα ελληνικά (el)

↓ πτώσεις	ενικός
γένη →	αρσενικό		θηλυκό		ουδέτερο
ονομαστική	ο	λυσιτελής	η	λυσιτελής	το	λυσιτελές
γενική	του	λυσιτελούς*	της	λυσιτελούς	του	λυσιτελούς
αιτιατική	τον	λυσιτελή	τη	λυσιτελή	το	λυσιτελές
κλητική		λυσιτελή(ς)		λυσιτελής		λυσιτελές
↓ πτώσεις	πληθυντικός
γένη →	αρσενικό		θηλυκό		ουδέτερο
ονομαστική	οι	λυσιτελείς	οι	λυσιτελείς	τα	λυσιτελή
γενική	των	λυσιτελών	των	λυσιτελών	των	λυσιτελών
αιτιατική	τους	λυσιτελείς	τις	λυσιτελείς	τα	λυσιτελή
κλητική		λυσιτελείς		λυσιτελείς		λυσιτελή
* Και προφορικός τύπος σε -ή στη γενική ενικού αρσενικού, ή και θηλυκού
Κατηγορία όπως «συνεχής» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

λυσιτελής < (διαχρονικό δάνειο) αρχαία ελληνική λυσιτελής

λυσιτελής, -ής, -ές

κατάλληλος για την επίτευξη ενός συγκεκριμένου τέλους σε μία δεδομένη κατάσταση
Περιγράψτε τις ενέργειες στις οποίες θα προβείτε για τη λυσιτελή υλοποίηση του έργου.

λυσιτελής

λυσιτελής - Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής (1998) του Ιδρύματος Μανόλη Τριανταφυλλίδη (συντομογραφίες-σύμβολα). Η Πύλη για την ελληνική γλώσσα, Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας
λυσιτελής - Χαραλαμπάκης, Χριστόφορος (επιμέλεια) (2014). Χρηστικό λεξικό της νεοελληνικής γλώσσας. Αθήνα: Ακαδημία Αθηνών. (ψηφιοποιημένη έκδοση από το 2023, συντομογραφίες-σύμβολα)

↓ πτώσεις	ενικός
→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
ονομαστική	ὁ/ἡ	λυσιτελής	τὸ	λυσιτελές
γενική	τοῦ/τῆς	λυσιτελοῦς	τοῦ	λυσιτελοῦς
δοτική	τῷ/τῇ	λυσιτελεῖ	τῷ	λυσιτελεῖ
αιτιατική	τὸν/τὴν	λυσιτελῆ	τὸ	λυσιτελές
κλητική ὦ!		λυσιτελές		λυσιτελές
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	λυσιτελεῖς	τὰ	λυσιτελῆ
γενική	τῶν	λυσιτελῶν	τῶν	λυσιτελῶν
δοτική	τοῖς/ταῖς	λυσιτελέσῐ (ν)	τοῖς	λυσιτελέσῐ (ν)
αιτιατική	τοὺς/τὰς	λυσιτελεῖς	τὰ	λυσιτελῆ
κλητική ὦ!		λυσιτελεῖς		λυσιτελῆ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	λυσιτελεῖ	τὼ	λυσιτελεῖ
γεν-δοτ	τοῖν	λυσιτελοῖν	τοῖν	λυσιτελοῖν
3η κλίση, Κατηγορία 'συνεχής' όπως «συνεχής» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

λυσιτελής < λυσι- + -τελής (< τέλος). Η άποψη του Πλάτωνα για την ετυμολογία ήταν, συναρπαγή της φράσης «λύειν τὰ τέλη» στη σημασία λύω (απαλλάσσω), άρα και «είμαι χρήσιμος» ^[1]

⌘ Πλάτων, Κρατύλος^w, 417c : τὸ γὰρ τῆς φορᾶς λύον τὸ τέλος λυσιτελοῦν καλέσαι.

→ και δείτε τις λέξεις λύσις, λύω και τέλος

↑ Το LSJ σημειώνει στο λήμμα λυσιτελέω για την ετυμολογία του Πλάτωνα: a wrong etym. is given in Pl. Cra. 417c. (μια λανθασμένη ετυμολογία δίνεται στον Κρατύλο του Πλάτωνα)

λυσιτελής - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
λυσιτελής - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.