συναρπαγή

Ελληνικά (el)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	η	συναρπαγή	οι	συναρπαγές
γενική	της	συναρπαγής	των	συναρπαγών
αιτιατική	τη	συναρπαγή	τις	συναρπαγές
κλητική		συναρπαγή		συναρπαγές
Κατηγορία όπως «ψυχή» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

συναρπαγή < (διαχρονικό δάνειο) ελληνιστική κοινή συναρπαγή

Ουσιαστικό

συναρπαγή θηλυκό

1. η αρπαγή κάποιου πράγματος μαζί με κάτι άλλο
2. η διαδικασία ή το αποτέλεσμα του συναρπάζω

   ≈ συνώνυμα: καταγοήτευση, σαγήνευση

3. (γλωσσολογία) γλωσσική διαδικασία δημιουργίας σύνθετης λέξης από τις λέξεις που αποτελούν μία φράση

Δείτε επίσης

Όροι γλωσσολογίας

• συμφυρμός
• σύμφυρση

Μεταφράσεις

    συναρπαγή

---

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	συναρπαγή	αἱ	συναρπαγαί
γενική	τῆς	συναρπαγῆς	τῶν	συναρπαγῶν
δοτική	τῇ	συναρπαγῇ	ταῖς	συναρπαγαῖς
αιτιατική	τὴν	συναρπαγήν	τὰς	συναρπαγᾱ́ς
κλητική ὦ!		συναρπαγή		συναρπαγαί
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		συναρπαγᾱ́
γεν-δοτ	τοῖν		συναρπαγαῖν
1η κλίση, Κατηγορία 'ψυχή' όπως «ψυχή» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

συναρπαγή < αρχαία ελληνική συναρπάζω (συν- + ἁρπαγ- (ἁρπάζω) + -ή

Ουσιαστικό

συναρπαγή θηλυκό

1. (ελληνιστική κοινή) η αρπαγή πραγμάτων από κοινού με άλλους
2. (ελληνιστική κοινή) απροσεξία, απερισκεψία
3. (ελληνιστική κοινή) αδιαφορία

Πηγές

• «συναρπαγή» - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.