πτυχή

Νέα ελληνικά (el)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	η	πτυχή	οι	πτυχές
γενική	της	πτυχής	των	πτυχών
αιτιατική	την	πτυχή	τις	πτυχές
κλητική		πτυχή		πτυχές
Κατηγορία όπως «ψυχή» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

πτυχή < (διαχρονικό δάνειο) αρχαία ελληνική πτυχή^[1] < πτύσσω (διπλώνω)

Προφορά

ΔΦΑ : /ptiˈçi/

τυπογραφικός συλλαβισμός : πτυ‐χή

Ουσιαστικό

πτυχή θηλυκό

η αναδίπλωση μιας επιφάνειας ώστε (σχεδόν) να ακουμπήσει η μία πλευρά της στην άλλη. Η κάμψη ενός ελαστικού υλικού, όπως το ύφασμα, ή σκληρού, όπως του γήινου φλοιού (όταν αυτός υφίσταται τεράστιες πιέσεις και κάμπτεται).
- ⮡ οι πτυχές (και πτυχώσεις) του εδάφους, οι γκρεμοί, τα φαράγγια, η χαράδρες
- ⮡ η πτυχή της φούστας
(μεταφορικά) πλευρά ή όψη ενός γεγονότος, ιστορίας ή θέματος
- ⮡ αυτό αποτελεί μια αθέατη πτυχή του προβλήματος
- ⮡ η συνέντευξη φώτισε μια άγνωστη πτυχή της ζωής του
- ⮡ η έρευνα φανέρωσε μια σκοτεινή πτυχή της προσωπικότητάς του
(γεωλογία) ειδική δομή (κατηγοριοποιείται ανάλογα με το μηχανισμό γένεσής της π.χ. γνήσια ή μη γνήσια πτυχή)
(ανατομία) αναδίπλωση του δέρματος ή εσωτερικού οργάνου
- ⮡ οι φωνητικές πτυχές
- ⮡ η αυχενική πτυχή
- ⮡ η νηστιδοδωδεκαδακτυλική πτυχή
(πληθυντικός) οι μορφές της τέχνης
- ⮡ «ύμνων πτυχαί» λέγονταν παλαιότερα οι διάφορες μορφές ποίησης