δέκτης

Νέα ελληνικά (el)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ο	δέκτης	οι	δέκτες
γενική	του	δέκτη	των	δεκτών
αιτιατική	τον	δέκτη	τους	δέκτες
κλητική		δέκτη		δέκτες
Κατηγορία όπως «ναύτης» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ραδιοφωνικός δέκτης.

Τηλεοπτικός δέκτης.

Ετυμολογία

δέκτης < {λδδ|grc|el|δέκτης}} (αυτός που δέχεται - ζητιάνος) < δέχομαι

ως τεχνικός όρος < απόδοση ή σημασιολογικό δάνειο από τη γαλλική récepteur ή την αγγλική receiver

Προφορά

ΔΦΑ : /ˈðe.ktis/

τυπογραφικός συλλαβισμός : δέ‐κτης

τονικό παρώνυμο: δεκτής

Ουσιαστικό

δέκτης αρσενικό

1. αυτός που δέχεται, λαμβάνει κάτι (θηλυκό δέκτρια)
   1. (γλωσσολογία) που προσλαμβάνει και κατανοεί ένα γλωσσικό ή άλλου είδους μήνυμα

      ↪ Στην καθημερινή επικοινωνία ο ομιλητής εναλλάσσεται συνεχώς στους ρόλους του πομπού και του δέκτη.

   2. → δείτε και τις λέξεις δέκτρια και αποδέκτρια γλώσσα
   3. (ιατρική) αυτός που δέχεται όργανο για μεταμόσχευση
   4. (ανατομία) υποδοχέας στο νευρικό σύστημα
2. (τεχνολογία)
   1. συσκευή που λαμβάνει ραδιοφωνικά ή τηλεοπτικά σήματα, όπως το ραδιόφωνο, ο ραδιοενισχυτής, η τηλεόραση

      ↪ ένα καινούριο πρόγραμμα στους δέκτες σας

   2. (τηλεπικοινωνίες, δίκτυο υπολογιστών) ότι δέχεται και επεξεργάζεται σήμα, μήνυμα, πληροφορία, δεδομένα, κλπ.

      συντομογραφία: (τηλεπικοινωνίες) Rx

      ≈ συνώνυμα: (για πληροφορία, δεδομένα) αποδέκτης, παραλήπτης

      ≠ αντώνυμα: (τηλεπικοινωνίες) πομπός, (πληροφορική) πηγή

Αντώνυμα

• δότης

Συγγενικές λέξεις

• ακροδέκτης
• αποδέκτης
• ραδιοδέκτης

→ και δείτε τη λέξη δέχομαι

Δείτε επίσης

• υποδοχέας

Μεταφράσεις

    δέκτης

αγγλικά : receiver (en), tuner (en) γαλλικά : récepteur (fr)

---

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ὁ	δέκτης	οἱ	δέκται
γενική	τοῦ	δέκτου	τῶν	δεκτῶν
δοτική	τῷ	δέκτῃ	τοῖς	δέκταις
αιτιατική	τὸν	δέκτην	τοὺς	δέκτᾱς
κλητική ὦ!		δέκτᾰ		δέκται
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		δέκτᾱ
γεν-δοτ	τοῖν		δέκταιν
1η κλίση, ομάδα 'στρατιώτης', Κατηγορία 'τοξότης' όπως «τοξότης» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

δέκτης < δέχομαι, δεκ-ομαι, δεκ- + -της

Ουσιαστικό

δέκτης αρσενικό

1. αυτός που δέχεται, δέκτης, παραλήπτης
2. ζητιάνος

Πηγές

• δέκτης - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• δέκτης - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.