διαλυτικός

Νέα ελληνικά (el)

↓ πτώσεις	ενικός
γένη →	αρσενικό		θηλυκό		ουδέτερο
ονομαστική	ο	διαλυτικός	η	διαλυτική	το	διαλυτικό
γενική	του	διαλυτικού	της	διαλυτικής	του	διαλυτικού
αιτιατική	τον	διαλυτικό	τη	διαλυτική	το	διαλυτικό
κλητική		διαλυτικέ		διαλυτική		διαλυτικό
↓ πτώσεις	πληθυντικός
γένη →	αρσενικό		θηλυκό		ουδέτερο
ονομαστική	οι	διαλυτικοί	οι	διαλυτικές	τα	διαλυτικά
γενική	των	διαλυτικών	των	διαλυτικών	των	διαλυτικών
αιτιατική	τους	διαλυτικούς	τις	διαλυτικές	τα	διαλυτικά
κλητική		διαλυτικοί		διαλυτικές		διαλυτικά
Κατηγορία όπως «καλός» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

διαλυτικός < (διαχρονικό δάνειο) αρχαία ελληνική διαλυτικός

• για τη διάλυση στη χημεία < σημασιολογικό δάνειο από τη γαλλική dissolvant, dissolutif

Προφορά

ΔΦΑ : /ði̯a.li.tiˈkos/

παλιότερος συλλαβισμός : δι‐α‐λυ‐τι‐κός

Επίθετο

διαλυτικός, -ή, -ό (χωρίς παραθετικά)

• ο σχετικός με τη διάλυση
  1. (χημεία) που έχει την ιδιότητα να διαλύει ένα στερεό ή να αραιώνει ένα διάλυμα

     ⮡  Πρέπει να προσθέσεις στο μείγμα λίγο διαλυτικό υγρό.

  2. που επιφέρει τη νομική διάλυση, πχ μιας εταιρείας
  3. που έχει ως αποτέλεσμα να διασπά τη συνοχή μιας ομάδας, την ομαλή λειτουργία ενός συνόλου

     ⮡  διαλυτική παρέμβαση

Συγγενικά

• διαλυτικά (επίρρημα)
• διαλύτης

→ και δείτε τις λέξεις διαλύω, διά και λύω

Μεταφράσεις

    διαλυτικός

γαλλικά : dissolvant (fr), dissolutif (fr), résolutif (fr)

---

Αρχαία ελληνικά (grc)

γένη →	αρσενικό		θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ	διαλυτικός	ἡ	διαλυτική	τὸ	διαλυτικόν
γενική	τοῦ	διαλυτικοῦ	τῆς	διαλυτικῆς	τοῦ	διαλυτικοῦ
δοτική	τῷ	διαλυτικῷ	τῇ	διαλυτικῇ	τῷ	διαλυτικῷ
αιτιατική	τὸν	διαλυτικόν	τὴν	διαλυτικήν	τὸ	διαλυτικόν
κλητική ὦ!		διαλυτικέ		διαλυτική		διαλυτικόν
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ	διαλυτικοί	αἱ	διαλυτικαί	τὰ	διαλυτικᾰ́
γενική	τῶν	διαλυτικῶν	τῶν	διαλυτικῶν	τῶν	διαλυτικῶν
δοτική	τοῖς	διαλυτικοῖς	ταῖς	διαλυτικαῖς	τοῖς	διαλυτικοῖς
αιτιατική	τοὺς	διαλυτικούς	τὰς	διαλυτικᾱ́ς	τὰ	διαλυτικᾰ́
κλητική ὦ!		διαλυτικοί		διαλυτικαί		διαλυτικᾰ́
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	διαλυτικώ	τὼ	διαλυτικᾱ́	τὼ	διαλυτικώ
γεν-δοτ	τοῖν	διαλυτικοῖν	τοῖν	διαλυτικαῖν	τοῖν	διαλυτικοῖν
2η&1η κλίση, Κατηγορία 'καλός' όπως «καλός» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

διαλυτικός < διαλύτ(ης) + -ικός

Επίθετο

διαλυτικός, -ή, -όν (χωρίς παραθετικά)

1. που διαλύει, που αποσυνθέτει

   ※  5ος/4ος πκε αιώνας ⌘ Πλάτων, Τίμαιος, 60b (60a-60b) @scaife.perseus

   ὅσον δὲ διαχυτικὸν μέχρι φύσεως τῶν περὶ τὸ στόμα συνόδων, ταύτῃ τῇ δυνάμει γλυκύτητα παρεχόμενον, μέλι τὸ κατὰ πάντων μάλιστα πρόσρημα ἔσχεν, τὸ δὲ τῆς σαρκὸς διαλυτικὸν τῷ κάειν, ἀφρῶδες γένος, ἐκ πάντων ἀφορισθὲν τῶν χυμῶν, ὀπὸς ἐπωνομάσθη.

2. (ιατρική) χαλαρωτικός

   ※  5ος πκε αιώνας ⌘ Ἱπποκράτης, Ἀφορισμοί, (Aphorismi), 3.5, @scaife.perseus

   Νότοι βαρυήκοοι, ἀχλυώδεες, καρηβαρικοὶ, νωθροὶ, διαλυτικοί· ὁκόταν οὗτος δυναστεύῃ, τοιαῦτα ἐν τῇσιν ἀῤῥωστίῃσι πάσχουσιν.

3. καταστρεπτικός, βλαβερός
4. (ελληνιστική σημασία) που επιφέρει συνδιαλλαγή, συμβιβασμό σε διαδικασίες διαζυγίου, διαθήκες, κλπ.

Παράγωγα

• διαλυτικῶς (επίρρημα)

Συγγενικά

• διαλύτης
• διαλυτής
• διαλυτός

→ και δείτε τις λέξεις διαλύω, διά και λύω

Πηγές

• διαλυτικός - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.