διαλύτης

Νέα ελληνικά (el)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ο	διαλύτης	οι	διαλύτες
γενική	του	διαλύτη	των	διαλυτών
αιτιατική	τον	διαλύτη	τους	διαλύτες
κλητική		διαλύτη		διαλύτες
Κατηγορία όπως «ναύτης» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

διαλύτης < (διαχρονικό δάνειο) αρχαία ελληνική διαλύτης (που διασπά, διαλύει), σημασιολογικό δάνειο από τη γαλλική dissolvant

Προφορά

ΔΦΑ : /ði̯aˈli.tis/

παλιότερος συλλαβισμός : δι‐α‐λύ‐της

τονικό παρώνυμο: διαλυτής

Ουσιαστικό

διαλύτης αρσενικό

• (χημεία) ουσία που μαζί με άλλες ουσίες δημιουργεί ομογενή μίγματα

  ⮡  Ο καλύτερος διαλύτης είναι το νερό, μπορεί να διαλύσει χιλιάδες ή εκατομύρια άλλες ουσίες, όπως άλατα, οξέα και βάσεις.

Σύνθετα

• λιποδιαλύτης, λιποδιαλυτής
• ονειροξεδιαλύτης

Συγγενικά

• διαλυτός
• διαλυτικός
• λύτης

→ και δείτε τις λέξεις διαλύω, διά και δύω

Μεταφράσεις

    διαλύτης

αγγλικά : solvent (en) γαλλικά : dissolvant (fr)

---

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
	διαλῠτα-
ονομαστική	ὁ	διαλύτης	οἱ	διαλύται
γενική	τοῦ	διαλύτου	τῶν	διαλυτῶν
δοτική	τῷ	διαλύτῃ	τοῖς	διαλύταις
αιτιατική	τὸν	διαλύτην	τοὺς	διαλύτᾱς
κλητική ὦ!		διαλύτᾰ		διαλύται
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		διαλύτᾱ
γεν-δοτ	τοῖν		διαλύταιν
Το δίχρονο φωνήεν της παραλήγουσας είναι βραχύ.
1η κλίση, ομάδα 'στρατιώτης', Κατηγορία 'τοξότης' όπως «τοξότης» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

διαλύτης (ελληνιστική κοινή) < διαλύω

Ουσιαστικό

διαλύτης, -ου (ελληνιστική κοινή)

1. που καταστρέφει, που διαλύει
2. που παραγράφει ένα χρέος

Συγγενικά

• → δείτε τις λέξεις διαλυτός, διαλύω, διά, λύτης και λύω

Πηγές

• διαλύτης - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.