διαλυτής

Νέα ελληνικά (el)

Προφορά

ΔΦΑ : /ði̯a.liˈtis/

παλιότερος συλλαβισμός : δι‐α‐λυ‐τής

τονικό παρώνυμο: διαλύτης

Κλιτικός τύπος επιθέτου

διαλυτής

• γενική ενικού, θηλυκού γένους (διαλυτή) του διαλυτός

  παλιότερη γραφή διαλυτῆς

---

Μεσαιωνικά ελληνικά (gkm)

Ετυμολογία

διαλυτής <

Ουσιαστικό

διαλυτής αρσενικό

• (για όνειρο) ερμηνευτής, εξηγητής

  άλλες μορφές: διαλυστής: ο ξεδιαλυστής (στον Somavera )

Πηγές

• διαλυτής -  Επιτομή του Λεξικού Κριαρά της Μεσαιωνικής Ελληνικής Δημώδους Γραμματείας (1100-1669). Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, [μονοτονικό σύστημα]. 

---

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
	διαλῠτα-
ονομαστική	ὁ	διαλυτης	οἱ	διαλυται
γενική	τοῦ	διαλυτου	τῶν	διαλυτῶν
δοτική	τῷ	διαλυτῃ	τοῖς	διαλυταις
αιτιατική	τὸν	διαλυτην	τοὺς	διαλυτᾱς
κλητική ὦ!		διαλύτη		διαλυται
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		διαλυτᾱ
γεν-δοτ	τοῖν		διαλυταιν
1η κλίση, ομάδα 'Ἀτρείδης', Κατηγορία 'Ἀτρείδης' όπως «Ἀτρείδης» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

→ ζητούμενο λήμμα

Συγγενικά

• διαλύτης (ελληνιστική κοινή)
• διαλυτός & συγγενικά

→ και δείτε τη λέξη διαλύω

Πηγές

• διαλυτής - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• διαλυτής - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.