δραπέτης

Ελληνικά (el)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ο	δραπέτης	οι	δραπέτες
γενική	του	δραπέτη	των	δραπετών
αιτιατική	τον	δραπέτη	τους	δραπέτες
κλητική		δραπέτη		δραπέτες
Κατηγορία όπως «ναύτης» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

δραπέτης < (διαχρονικό δάνειο) αρχαία ελληνική δραπέτης

Προφορά

ΔΦΑ : /ðɾaˈpe.tis/

τυπογραφικός συλλαβισμός : δρα‐πέ‐της

Ουσιαστικό

δραπέτης αρσενικό (θηλυκό δραπέτισσα ή δραπέτις λογιότερο)

1. αυτός που καταφέρνει να φύγει από έναν κλειστό φρουρούμενο χώρο, μέσα στον οποίο είναι περιορισμένος· αυτός που καταφέρνει να δραπετεύσει, να αποδράσει από φυλακή, στρατόπεδο συγκέντρωσης
2. (μεταφορικά) αυτός που καταφέρνει να ξεφύγει από ένα εχθρικό περιβάλλον

Μεταφράσεις

    δραπέτης

αγγλικά : escapee (en), runaway (en) γαλλικά : évadé (fr) ρωσικά : беглец (ru)

---

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ὁ	δραπέτης	οἱ	δραπέται
γενική	τοῦ	δραπέτου	τῶν	δραπετῶν
δοτική	τῷ	δραπέτῃ	τοῖς	δραπέταις
αιτιατική	τὸν	δραπέτην	τοὺς	δραπέτᾱς
κλητική ὦ!		δραπέτᾰ		δραπέται
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		δραπέτᾱ
γεν-δοτ	τοῖν		δραπέταιν
1η κλίση, ομάδα 'στρατιώτης', Κατηγορία 'τοξότης' όπως «τοξότης» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

δραπέτης < → λείπει η ετυμολογία

Ουσιαστικό

δραπέτης αρσενικό (θηλυκό δραπέτις)

• → ζητούμενο λήμμα

Άλλες μορφές

• ιωνικός τύπος : δρηπέτης

Πηγές

• «δραπέτης» - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• «δραπέτης» - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.