διάδικος

Νέα ελληνικά (el)

Ετυμολογία

διάδικος < (διαχρονικό δάνειο) ελληνιστική κοινή διάδικος (αντίδικος) < διά- + δίκ(η) + -ος

Προφορά

ΔΦΑ : /ˈði̯a.ði.kos/

τυπογραφικός συλλαβισμός : δι‐ά‐δι‐κος

παρώνυμο: δυαδικός

Επίθετο

↓ πτώσεις	ενικός
γένη →	αρσενικό		θηλυκό		ουδέτερο
ονομαστική	ο	διάδικος	η	διάδικη & διάδικος	το	διάδικο
γενική	του	διάδικου & διαδίκου	της	διάδικης & διαδίκου	του	διάδικου & διαδίκου
αιτιατική	τον	διάδικο	τη	διάδικη & διάδικο	το	διάδικο
κλητική		διάδικε		διάδικη & διάδικε		διάδικο
↓ πτώσεις	πληθυντικός
γένη →	αρσενικό		θηλυκό		ουδέτερο
ονομαστική	οι	διάδικοι	οι	διάδικες & διάδικοι	τα	διάδικα
γενική	των	διάδικων & διαδίκων	των	διάδικων & διαδίκων	των	διάδικων & διαδίκων
αιτιατική	τους	διάδικους & διαδίκους	τις	διάδικες & διαδίκους	τα	διάδικα
κλητική		διάδικοι		διάδικες & διάδικοι		διάδικα
Οι δεύτεροι τύποι, λόγιοι, συνηθίζονται σε ουσιαστικοποιημένα. Δείτε #σημειώσεις για τη μετακίνηση του τόνου.
Κατηγορία όπως «διάδικος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

διάδικος, -η/ος, -ο

• (νομικός όρος) που παίρνει μέρος σε δίκη

  ⮡  τα διάδικα μέρη είναι ο ενάγων, ο εναγόμενος

Ουσιαστικό

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ο/η	διάδικος	οι	διάδικοι
γενική	του/της του	διαδίκου διάδικου	των	διαδίκων
αιτιατική	τον/τη	διάδικο	τους/τις τους	διαδίκους διάδικους
κλητική		διάδικε		διάδικοι
Οι δεύτεροι τύποι, μόνον για το αρσενικό.
Κατηγορία όπως «κάτοικος» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

διάδικος αρσενικό ή θηλυκό

1. οποιοδήποτε από τα πρόσωπα που λαμβάνουν μέρος σε μια δίκη, εκτός των δικαστών
2. αυτός που διεξάγει δικαστικό αγώνα, ο κατήγορος ή ο κατηγορούμενος

Συγγενικά

• διαδικασία

→ και δείτε τη λέξη δίκη

Μεταφράσεις

    διάδικος

---

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ὁ	διάδικος	οἱ	διάδικοι
γενική	τοῦ	διαδίκου	τῶν	διαδίκων
δοτική	τῷ	διαδίκῳ	τοῖς	διαδίκοις
αιτιατική	τὸν	διάδικον	τοὺς	διαδίκους
κλητική ὦ!		διάδικε		διάδικοι
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		διαδίκω
γεν-δοτ	τοῖν		διαδίκοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'θρίαμβος' όπως «θρίαμβος» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

διάδικος < διά- + αρχαία ελληνική δίκ(η) + -ος

Ουσιαστικό

διάδικος αρσενικό

• (ελληνιστική κοινή , νομικός όρος) o αντίδικος, ο κατήγορος

Συγγενικά

• διαδικασμός
• διαδικέω

→ και δείτε τη λέξη δίκη

Πηγές

• διάδικος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.