διάβολος

Ελληνικά (el)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ο	διάβολος	οι	διάβολοι
γενική	του	διαβόλου & διάβολου	των	διαβόλων
αιτιατική	τον	διάβολο	τους	διαβόλους
κλητική		διάβολε		διάβολοι
όπως «όροφος» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

διάβολος < ελληνιστική κοινή διάβολος (αρχαία σημασία: συκοφάντης). διά- + βολ-(ή) (βάλλω) + -ος

Προφορά

ΔΦΑ : /ˈðʝa.vɔ.lɔs/

συλλαβισμός : διά‐βο‐λος

Ουσιαστικό

διάβολος αρσενικό (και διάολος, διάλος)

1. ο Εωσφόρος, αυτός που προσπαθεί να διαβάλλει τον Θεό στους ανθρώπους, το πνεύμα του κακού, ο αρχηγός των δαιμόνων
2. (μεταφορικά) άνθρωπος που ασκεί τις ικανότητές του για να πετύχει το κακό
3. (μεταφορικά) άνθρωπος πανέξυπνος

Άλλες μορφές

• διάολος
• διάλος

Συνώνυμα

• σατανάς

Εκφράσεις

• άι στο διάολο!, α στο διάλο
• διαβόλου κάλτσα
• συνήγορος του διαβόλου
• τι (στο) διάολο;

Συγγενικές λέξεις

• διαβολάκος
• διαβολικός
• σκονοδιάβολος

Μεταφράσεις

    διάβολος

αγγλικά : devil (en) αραβικά : شيطان (ar) (šayṭān) γαλλικά : diable (fr) εσπεράντο : diable (eo) ιαπωνικά : 悪魔 (ja) (akuma) (あくま)

πολωνικά : diabeł (pl) ρουμανικά : diavol (ro) σουαχίλι : shetani (sw) τουρκικά : şeytan (tr)

---

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ λείπει η κλίση

Ετυμολογία

διάβολος < διαβάλλω < διά- + βολ- (βάλλω) + -ος

Επίθετο

διάβολος, -ον

• κακολόγος, συκοφάντης

Ουσιαστικό

διάβολος αρσενικό

• ο συκοφάντης

Πηγές

• διάβολος στην Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ. Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012. 
• «διάβολος» - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.