επίτροπος

Νέα ελληνικά (el)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ο/η	επίτροπος	οι	επίτροποι
γενική	του/της του	επιτρόπου επίτροπου	των	επιτρόπων
αιτιατική	τον/την	επίτροπο	τους/τις	επιτρόπους
κλητική		επίτροπε		επίτροποι
Ο δεύτερος τύπος της γενικής, μόνο για το αρσενικό.
Κατηγορία όπως «μέτοχος» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

επίτροπος < (διαχρονικό δάνειο) αρχαία ελληνική ἐπίτροπος, μεταφραστικό δάνειο από τη γαλλική commissaire. Αναλύεται σε επί- + τρόπος.

Προφορά

ΔΦΑ : /eˈpi.tɾo.pos/

τυπογραφικός συλλαβισμός : ε‐πί‐τρο‐πος

Ουσιαστικό

επίτροπος αρσενικό ή θηλυκό

1. που έχει την επίσημη ευθύνη να διαχειρίζεται ή να διοικεί κάτι, είναι υπεύθυνος για κάποιον κ.λπ.
2. (εκκλησιαστικός όρος) που ασχολείται με τις εισπράξεις και τις δαπάνες ενός ναού
3. εισαγγελέας σε στρατοδικείο ή ναυτοδικείο

Συγγενικά

• επιτροπεία
• επιτρόπευση
• επιτροπεύω
• επιτροπή
• επιτροπικός
• επιτροπικώς (επίρρημα)
• υποεπιτροπή
• → δείτε τις λέξεις επί και τρόπος

Δείτε επίσης

• αντιπρόσωπος
• αρμοστής

Μεταφράσεις

    επίτροπος

αγγλικά : commissioner (en), commissary (en) γαλλικά : commissaire (fr) εσπεράντο : komisaro (eo)

Πηγές

• επίτροπος - Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής (1998) του Ιδρύματος Μανόλη Τριανταφυλλίδη (συντομογραφίες-σύμβολα). Η Πύλη για την ελληνική γλώσσα, Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας
• Μπαμπινιώτης, Γεώργιος (2002). Λεξικό της νέας ελληνικής γλώσσας (Βʹ έκδοση). Αθήνα: Κέντρο Λεξικολογίας.  (Αʹ έκδοση: 1998)
• Πάπυρος–Λαρούς–Μπριτάννικα: Λεξικό της ελληνικής γλώσσας, αρχαίας - μεσαιωνικής - νέας, ερμηνευτικό - ετυμολογικό. Αθήνα: Πάπυρος, 1981‑1994, έκδοση: 2013.