διάρρηξη

Νέα ελληνικά (el)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	η	διάρρηξη	οι	διαρρήξεις
γενική	της	διάρρηξης*	των	διαρρήξεων
αιτιατική	τη	διάρρηξη	τις	διαρρήξεις
κλητική		διάρρηξη		διαρρήξεις
* παλιότερος λόγιος τύπος, διαρρήξεως
Κατηγορία όπως «δύναμη» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

διάρρηξη < (ελληνιστική κοινή) διάρρηξις < αρχαία ελληνική διά + ῥήγνυμι (2, 3: (σημασιολογικό δάνειο) (γερμανικά) Εinbruch)

Ουσιαστικό

διάρρηξη θηλυκό

1. (κυριολεκτικά) θραύση, σπάσιμο
2. το να παραβιάζει κανείς κάποιον κλειδωμένο ή κλειστό χώρο, προκειμένου να κλέψει
3. κλοπή
4. η δημιουργία μιας ασυνέχειας, ενός ρήγματος

   ≈ συνώνυμα: ρήξη

5. διακοπή, ακύρωση

Συγγενικά

• διαρρηγνύω
• διαρρήκτης
• διαρρηκτικός
• διαρρηκτός
• → δείτε τη λέξη ρήγμα

Μεταφράσεις

    διάρρηξη

αγγλικά : break-in (en), burglary (en) γαλλικά : cambriolage (fr), effraction (fr), casse (fr), rupture (fr) γερμανικά : Einbruch (de)

    ενός ρήγματος

→ δείτε τη λέξη ρήγμα