ανάκουστος

Ελληνικά (el)

πτώση	ενικός
ονομαστική	ανάκουστος	ανάκουστη	ανάκουστο
γενική	ανάκουστου	ανάκουστης	ανάκουστου
αιτιατική	ανάκουστο	ανάκουστη	ανάκουστο
κλητική	ανάκουστε	ανάκουστη	ανάκουστο
πτώση	πληθυντικός
ονομαστική	ανάκουστοι	ανάκουστες	ανάκουστα
γενική	ανάκουστων	ανάκουστων	ανάκουστων
αιτιατική	ανάκουστους	ανάκουστες	ανάκουστα
κλητική	ανάκουστοι	ανάκουστες	ανάκουστα

Ετυμολογία

ανάκουστος < ελληνιστική κοινή ἀνάκουστος (κουφός) < αρχαία ελληνική ἀκούω

Επίθετο

ανάκουστος, -η, -ο

1. που δεν ακούει

   ≈ συνώνυμα: κουφός

2. που δεν ακούγεται ή που μόλις ακούγεται

   ≈ συνώνυμα: σιγανός

3. που δεν ακούμε κάτι γι’ αυτόν, που δεν μαθαίνουμε νέα του

   «Α! Η Ρήνη του Τρίνκουλου, ε;» είπε ο Αντώνης πίνοντας μια γουλιά κρασί και χτυπώντας τα χείλη του. «Μες στην καρδιά μπήγεται το βλέμμα τση. Και ανάκουστη, και αμελέτητη και δουλεύτρα. Ω νά 'μουνα ελεύτερος!» «Θα την έπαιρνα, μα τον Άγιο» (Κωνσταντίνος Θεοτόκης, Η Τιμή και το Χρήμα/Κεφάλαιο Γ')

   ≈ συνώνυμα: άφαντος

4. που ακούγεται για πρώτη φορά, που δεν έχει ξανακουστεί

   ≈ συνώνυμα: πρωτάκουστος

   Και μες στη σκιά που φούντωσε και κλει δροσιές και μόσχους / ανάκουστος κιλαϊδισμός και λιποθυμισμένος. (Διονύσιος Σολωμός, Οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι/σχεδίασμα Γ)

5. (κατ' επέκταση) μοναδικός, θαυμαστός, θαυμάσιος

Συνώνυμα

• ανήκουστος

Συγγενικές λέξεις

• → δείτε τη λέξη ακούω

Μεταφράσεις

    ανάκουστος

αγγλικά : inaudible (en)