ἀκούω

Αρχαία ελληνικά (grc)

Ετυμολογία

ἀκούω < → λείπει η ετυμολογία

Ρήμα

ἀκούω

1. ακούω
   1. (+ γενική προσώπου) ακούω κάποιον που μιλάει
   2. (+ γενική προσώπου + αιτιατική, σπάνια με δύο γενικές) ακούω κάτι από κάποιον
2. γνωρίζω εξ ακοής
3. ακούω και καταλαβαίνω
4. υπακούω
5. παρακολουθώ τα μαθήματα κάποιου, μελετώ τα έργα κάποιου
6. (ως παθητικό του λέγω)

   ἤκουον εἶναι πρῶτοι : λεγόταν ότι είναι πρώτοι

   • κακῶς ἀκούω ὑπό τινος: κατηγορούμαι από κάποιον

Εκφράσεις

• ἂκουσον, ἂκουσον!
• ἂκουσον Κύριε!
• πάταξον μέν, ἂκουσον δέ (Πλούταρχος, Βίοι Παράλληλοι, Θεμιστοκλής, 11.3)
• ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω (Τὸ κατὰ Λουκᾶν εὐαγγέλιον, η')

Συγγενικές λέξεις

• ἀκοή και ἀκουή
• ἀκοάζομαι
• ἀκουόντως
• ἄκουσις
• ἄκουσμα
• ἀκουσματικός
• ἀκουσμάτιον
• ἀκουστέον
• ἀκουστήριον
• ἀκουστής
• ἀκουστικός
• ἀκουστός