συγχώρηση

Νέα ελληνικά (el)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	η	συγχώρηση	οι	συγχωρήσεις
γενική	της	συγχώρησης*	των	συγχωρήσεων
αιτιατική	τη	συγχώρηση	τις	συγχωρήσεις
κλητική		συγχώρηση		συγχωρήσεις
* παλιότερος λόγιος τύπος, συγχωρήσεως
Κατηγορία όπως «δύναμη» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

συγχώρηση < ελληνιστική κοινή συγχώρησις < αρχαία ελληνική συγχωρέω / συγχωρῶ < σύν + χωρέω

Ουσιαστικό

συγχώρηση θηλυκό

• η διαδικασία ή το αποτέλεσμα του συγχωρώ

  ※  Εγώ, παιδιά μου, κατά κακή μου τύχη, εξ αιτίας των περιστάσεων, έμεινα αγράμματος και δια τούτο σας ζητώ συγχώρηση, διότι δεν ομιλώ καθώς οι δάσκαλοι σας. Σας είπα όσα ο ίδιος είδα, ήκουσα και εγνώρισα, δια να ωφεληθήτε από τα απερασμένα και από τα κακά αποτελέσματα της διχονοίας, την οποίαν να αποστρέφεσθε, και να έχετε ομόνοια. (Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, Ο λόγος στην Πνύκα που εκφώνησε στις 8 Οκτωβρίου 1838 στην Πνύκα και πρωτοδημοσιεύτηκε στις 13 Νοεμβρίου 1838 στην αθηναϊκή εφημερίδα «Αιών»)

Άλλες μορφές

• συγχώρεση

Εκφράσεις

• μετά συγχωρήσεως: (προφορικό) έκφραση που λέγεται παρενθετικά, για να μετριάσει την απαξίωση ή την προσβολή που προκύπτει απ’ τα λεγόμενά μας

  ≈ συνώνυμα: με το συμπάθιο

Δείτε επίσης

• άφεση
• εξιλασμός
• μετάνοια

Μεταφράσεις

    συγχώρηση

αγγλικά : forgiveness (en) γαλλικά : pardon (fr)