κουρέλι

Νέα ελληνικά (el)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	το	κουρέλι	τα	κουρέλια
γενική	του	κουρελιού	των	κουρελιών
αιτιατική	το	κουρέλι	τα	κουρέλια
κλητική		κουρέλι		κουρέλια
Οι καταλήξεις -ιού, -ια, -ιών προφέρονται με συνίζηση.
Κατηγορία όπως «τραγούδι» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

κουρέλι < (κληρονομημένο) μεσαιωνική ελληνική κουρέλλιν με απλοποίηση της ορθογραφίας < υστερολατινική *corellium < λατινική corium (δέρμα) ^[1] < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή *(s)ker- (κόβω)

κουρέλι ουδέτερο

κομμάτι ύφασμα που είναι πολύ παλιό και πολύ φθαρμένο
(μεταφορικά, σκωπτικό) κακό ή παλιό ρούχο
(κατ’ επέκταση) αντικείμενο από χαρτί που είναι σκισμένο και λερωμένο
(μεταφορικά) χαρακτηρισμός ανθρώπου που έχει υποστεί ηθική ή σωματική ταλαιπωρία σε μεγάλο βαθμό

κουρέλι