ἐρῆμος

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	ἐρῆμος	τὸ	ἐρῆμον
γενική	τοῦ/τῆς	ἐρήμου	τοῦ	ἐρήμου
δοτική	τῷ/τῇ	ἐρήμῳ	τῷ	ἐρήμῳ
αιτιατική	τὸν/τὴν	ἐρῆμον	τὸ	ἐρῆμον
κλητική ὦ!		ἐρῆμε		ἐρῆμον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	ἐρῆμοι	τὰ	ἐρῆμᾰ
γενική	τῶν	ἐρήμων	τῶν	ἐρήμων
δοτική	τοῖς/ταῖς	ἐρήμοις	τοῖς	ἐρήμοις
αιτιατική	τοὺς/τὰς	ἐρήμους	τὰ	ἐρῆμᾰ
κλητική ὦ!		ἐρῆμοι		ἐρῆμᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	ἐρήμω	τὼ	ἐρήμω
γεν-δοτ	τοῖν	ἐρήμοιν	τοῖν	ἐρήμοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'δύσκολος' όπως «χυδαῖος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

ἐρῆμος < → λείπει η ετυμολογία

Επίθετο

ἐρῆμος, -ος, -ον και θηλυκό, ἐρήμη

1. (για περιοχή) έρημος, απομονωμένος
2. (για ανθρώπους, ζώα) εγκαταλελειμμένος, μοναχός, αβοήθητος
3. (για ανθρώπους) ελεύθερος, απαλλαγμένος από
4. (για καταστάσεις) στερημένος, κενός από

Άλλες μορφές

• ἔρημος (Κατά τον Τζάρτζανο, με τύπους: «ὁ ἔρημος, ἡ ἐρήμη ἢ ἔρημος, τὸ ἔρημον»)

Εκφράσεις

• ἐρήμη δίκη: δίκη κατά την οποία δεν παρουσιάζεται ο εναγόμενος και η απόφαση αποβαίνει εναντίον του, καταδικάζεται ερήμην
• ἐρήμην εἷλον: κερδίζω τη δίκη, επειδή ο αντίδικος δεν είναι παρών
• ἐρήμας ἀμπέλους τρυγῶ: τρυγώ τα άφραγα αμπέλια και μεταφορικά επωφελούμαι από την απουσία κάποιου ή συμπεριφέρομαι με θρασύτητα εκεί που δεν υπάρχει φόβος

Πηγές

• ἐρῆμος - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ἐρῆμος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.