ποιμήν

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
	ποιμην-, ποιμεν-
ονομαστική	ὁ	ποιμήν	οἱ	ποιμένες
γενική	τοῦ	ποιμένος	τῶν	ποιμένων
δοτική	τῷ	ποιμένῐ	τοῖς	ποιμέσῐ(ν)
αιτιατική	τὸν	ποιμένᾰ	τοὺς	ποιμένᾰς
κλητική ὦ!		ποιμήν		ποιμένες
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ποιμένε
γεν-δοτ	τοῖν		ποιμένοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'ποιμήν' όπως «ποιμήν» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ποιμήν < θέμα ποι- + -μήν < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή *poh₂imn̥, *poh₂imen < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή ρίζα *peh₂- (προστατεύω) + *-men. Συγγενές με την μυκηναϊκή 𐀡𐀕, τη λατινική pascō, pāstor, τη σανσκριτική पाति (pā́ti) και την αγγλοσαξονική fōda, fēdan

Ουσιαστικό

ποιμήν αρσενικό

1. (επάγγελμα) ο ποιμένας, βοσκός
2. (μεταφορικά) ο ηγέτης, αρχηγός
3. (ελληνιστική σημασία , χριστιανισμός) διδάσκαλος, αρχηγός του ποιμνίου

Συγγενικά

 ετυμολογικό πεδίο 
ποιμην-, ποιμεν- 

παράγωγα & σύνθετα

• ἀποίμαντος
• ἀρχιποίμην
• βουποίμην
• διαποιμαίνω
• ἐπιποιμήν
• ποιμαίνω
• ποιμάν
• ποιμανδρία
• ποιμανόριον
• ποιμαντήρ
• ποιμαντικός
• ποιμάνωρ
• ποιμασία
• ποιμενικός
• ποιμένιον
• ποιμένιος
• ποιμένισσα
• ποιμεντάριος
• ποιμή
• ποίμνα
• ποίμνη
• ποιμνήϊος
• ποιμνήιος
• ποίμνηθεν
• ποιμνικός
• ποίμνιον
• ποίμνιος
• ποιμνιοτρόφος
• ποιμνίτης
• συμποιμαίνομαι
• συμποιμαίνω
• Φιλοποίμην
• φιλοποίμνιος
• φιτυποίμην

Πηγές

• ποιμήν - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ποιμήν - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.