κτείς

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
	κτεν-
ονομαστική	ὁ	κτείς	οἱ	κτένες
γενική	τοῦ	κτενός	τῶν	κτενῶν
δοτική	τῷ	κτενῐ́	τοῖς	κτεσῐ́(ν)
αιτιατική	τὸν	κτένᾰ	τοὺς	κτένᾰς
κλητική ὦ!		κτείς		κτένες
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		κτένε
γεν-δοτ	τοῖν		κτενοῖν
3η κλίση, Κατηγορία 'κτείς' όπως «κτείς» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

κτείς < *(π)κτ-εν-ς με σίγηση του αρχικού π, καθώς στα ελληνικά δεν υπάρχει σύμπλεγμ πκτ, με αντέκταση του *-ενς > εις < (κληρονομημένο) πρωτοϊνδοευρωπαϊκή ρίζα peḱ- (μηδενισμένη βαθμίδα, σημασία: μαδάω, τραβάω βίαια), όπως στο ρήμα πέκω. Συγγενή: λατινική pecten (χτενίζω) → δείτε και τη λέξη pecto

ΑΠΟΓΟΝΟΙ: ⇒ μεσαιωνικά ελληνικά: κτένα ⇒ νέα ελληνικά: χτένα

Ουσιαστικό

κτείς αρσενικό

1. (κομμωτική) η χτένα
2. χτένι στον αργαλειό
3. τσουγκράνα
4. (ανατομία) (ανθρώπινο σώμα) το ανδρικό και το γυναικείο μόριο ή το εφήβαιο
5. (στον πληθυντικό) δάχτυλα του χεριού που μοιάζουν με δόντια χτενιού
6. (στον πληθυντικό) (ανατομία) (ανθρώπινο σώμα) κοπτήρες, μπροστινά δόντια
7. (στον πληθυντικό) (ανατομία) (ανθρώπινο σώμα) πλευρά, παΐδια
8. επίδεσμος
9. κέρας της λύρας

Παράγωγα

 ετυμολογικό πεδίο 
κτεν- κτείς 

• ἀκτένιστος
• διακτενίζω
• ἐπικτένιον
• κατακτενισμός
• κατακτενίζω
• κατάκτενος
• κτενίζω
• κτένιον (ελληνιστική κοινή, απ' όπου χτένι)
• κτενίον
• κτενιοποιός
• κτενισμός
• κτενιστής
• κτενιστικός
• κτενιστός
• κτενοειδής
• κτενοποιός
• κτενοπώλης
• κτενώδης
• κτενωτός
• πεντέκτενος
• προκτενίξω

Πηγές

• κτείς - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• κτείς - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.