- βρόμιο < (καθαρεύουσα) βρόμιον ή βρώμιον, λόγιο ενδογενές δάνειο: γαλλική brome < ελληνιστική κοινή βρόμος ή βρῶμος (δυσωδία)
- Η λέξη μαρτυρείται από το 1876.[1] Η γραφή βρόμιο θεωρείται σωστότερη (βλ. ετυμολογία του βρόμα). Επίσης, βλ. βρομώ για την αρχική σημασία: “θορυβώ, κάνω κρότο”.
βρόμιο ουδέτερο στον ενικό
- ↑ 1,0 1,1 Μπαμπινιώτης, Γεώργιος (2002). Λεξικό της νέας ελληνικής γλώσσας (Βʹ έκδοση). Αθήνα: Κέντρο Λεξικολογίας. (Αʹ έκδοση: 1998)
- ↑ Θεοδωρόπουλος, Παναγιώτης. Παπαθεοφάνους, Παύλος. Σιδέρη, Φιλλένια. Χημεία Γ' Γυμνασίου. Αθήνα: ΟΕΔΒ, χωρίς ημερομηνία. Κεφ: Τα αλογόνα, στο ebooks.edu.gr. ανευρ:2018.07.01.
- ↑ ⌘ Δημητράκος, Δημήτριος Β. (1964) Μέγα λεξικὸν ὅλης τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης, 1930-1950. 2η έκδοση:1964. Αθήνα: Εκδόσεις: Δομή (15 τόμοι) & επανεκδόσεις, 1η έκδοση:1953 (9 τόμοι) Ελληνική Παιδεία, . (λήμμα: βρώμιον)
- ↑ βρόμιο - Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής (1998) του Ιδρύματος Μανόλη Τριανταφυλλίδη (συντομογραφίες-σύμβολα). Η Πύλη για την ελληνική γλώσσα, Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας