σύγχυση

Νέα ελληνικά (el)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	η	σύγχυση	οι	συγχύσεις
γενική	της	σύγχυσης*	των	συγχύσεων
αιτιατική	τη	σύγχυση	τις	συγχύσεις
κλητική		σύγχυση		συγχύσεις
* παλιότερος λόγιος τύπος, συγχύσεως
Κατηγορία όπως «δύναμη» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

σύγχυση < (διαχρονικό δάνειο) αρχαία ελληνική σύγχυσις < συγχέω < σύν + χέω

• (ψυχιατρικός όρος) < (σημασιολογικό δάνειο) γαλλική confusion
• (ταραχή) < (σημασιολογικό δάνειο) ιταλική turbamento

Για τις διαφοροποιημένες γραφές, ως εξής: σύγχυση - συγχέω (τα μπερδεύω), σύγχιση - συγχίζω (εκνευρίζω)

Προφορά

ΔΦΑ : /ˈsiŋ.çi.si/

τυπογραφικός συλλαβισμός : σύγ‐χυ‐ση

Ουσιαστικό

σύγχυση θηλυκό

1. μπερδεμένη κατάσταση ή αντίληψη της κατάστασης, που προκύπτει από άγνοια, ασάφεια, αταξία κ.λπ.

   ↪ Oι οπλίτες χαμογελούσαν με αυτοπεποίθηση καθώς άρχιζε η μάχη και για να προκαλέσουν σύγχυση, όμως μέσα στη μάχη επικρατούσαν σκληρότεροι μορφασμοί, κυρίως όμως η τακτική και η αριθμητική υπεροχή.

2. (ψυχιατρική, νομικός όρος) διαταραγμένη διανοητική, συνειδησιακή ή συναισθηματική κατάσταση, που συνεπάγεται ελαφρύτερο -ή και καθόλου- καταλογισμό ευθυνών
3. ταραχή

Συγγενικά

• συγχέω (μπερδεύω, χύνω ανάκατα)
• συγχύζω (ταράζω, εκνευρίζω) ή από γραφή συγχίζω, σύγχιση)

Μεταφράσεις

    σύγχυση

αγγλικά : confusion (en), bewilderment (en) γαλλικά : confusion (fr)