ἄλφα

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνικό αλφάβητο
Α	α		άλφα / ἄλφα		Ν	ν		νι / νῦ
Β	β	ϐ	βήτα / βῆτα		Ξ	ξ		ξι / ξεῖ, ξῖ, ξῦ
Γ	γ		γάμα / γάμμα		Ο	ο		όμικρον / ὂ μικρόν, (οὖ)
Δ	δ		δέλτα		Π	π	ϖ	πι / πεῖ, πῖ
Ε	ε		έψιλον / ἒ ψιλόν, (εἶ)		Ρ	ρ	ϱ	ρο / ῥῶ
Ζ	ζ		ζήτα / ζῆτα		Σ	σ/ς		σίγμα / σῖγμα
Η	η		ήτα / ἦτα		Τ	τ		ταυ / ταῦ
Θ	θ	ϑ	θήτα / θῆτα		Υ	υ		ύψιλον / ὖ ψιλόν, (ὖ)
Ι	ι		γιώτα, ιώτα / ἰῶτα		Φ	φ	ϕ	φι / φεῖ, φῖ
Κ	κ	ϰ	κάπα / κάππα		Χ	χ		χι / χεῖ, χῖ
Λ	λ		λάμδα, λάμβδα / λάβδα		Ψ	ψ		ψι / ψεῖ, ψῖ
Μ	μ		μι / μῦ		Ω	ω		ωμέγα / ὦ μέγα, (ὦ)
Παρωχημένα γράμματα
Ϝ	ϝ		δίγαμμα		Ϻ	ϻ		σαν
Ϛ	ϛ		στίγμα		Ϸ	ϸ		σω
Ϡ	ϡ		σαμπί		Ͳ	ͳ		παλαιό σαμπί
Ϙ	ϙ		κόππα		Ϟ	ϟ		μεταγενέστερο κόππα
Ͱ	ͱ		ἧτα (δασυνόμενο)		Ϲ	ϲ		μηνοειδές σίγμα
Ϗ	ϗ		και		Ȣ	ȣ		ου
Ͷ	ͷ		παμφυλιακό δίγαμμα

Ετυμολογία

ἄλφα < (άμεσο δάνειο) φοινικική 𐤀𐤋𐤐 (a-l-p) (=χιλιάδα) < ονομασία του συμβόλου 𐤀 (ʾaleph) < πρωτοσιναϊτικό ιερογλυφικό (αρχαία αιγυπτιακά)

το πρώτο σύμβολο του φοινικικού αλφαβήτου, που είχε το γραμμικό σχήμα ⊄, σαν σχήμα της κεφαλής του ταύρου («βοός κεφαλή» όπως γράφει ο Ησύχιος) και ονομαζόταν άλεφ (ταύρος)

Ουσιαστικό

ἄλφα ουδέτερο άκλιτο (πληθυντικός τὰ ἄ)

• άλφα, ονομασία του πρώτου γράμματος του ελληνικού αλφαβήτου

  σύμβολο: Α

  ※  ἐπίσταται δ' οὐδ' ἄλφα συλλαβὴν γνῶναι

  δεν ξέρει να ξεχωρίσει ούτε το γράμμα άλφα

  Ἡρώδας, 3ος αιώνας πΚΕ, Μιμίαμβοι, 3.1.22 @greek-language.gr, μετάφραση: Βασίλειος Γ. Μανδηλαράς

Εκφράσεις

• τὸ ἄλφα καὶ τὸ ὦ (το πρώτο και το τελευταίο)

Δείτε επίσης

• Α
• α
• α'
• ,α

Πηγές

• ἄλφα - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.