σταυρωτής

Νέα ελληνικά (el)

Προφορά

ΔΦΑ : /sta.vɾoˈtis/

τυπογραφικός συλλαβισμός : σταυ‐ρω‐τής

Ετυμολογία 1

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ο	σταυρωτής	οι	σταυρωτές
γενική	του	σταυρωτή	των	σταυρωτών
αιτιατική	τον	σταυρωτή	τους	σταυρωτές
κλητική		σταυρωτή		σταυρωτές
λαϊκότροπος πληθυντικός & σταυρωτήδες
Κατηγορία όπως «ποιητής» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

σταυρωτής < (κληρονομημένο) ελληνιστική κοινή σταυρωτής < αρχαία ελληνική σταυρόω < σταυρός

Ουσιαστικό

σταυρωτής αρσενικό

1. (κυριολεκτικά) αυτός που σταυρώνει
2. (μεταφορικά, λαϊκότροπο) αυτός που ταλαιπωρεί κάποιον
3. (παρωχημένο, υβριστικό) αστυνομικός, χωροφύλακας

Συγγενικά

• → δείτε τις λέξεις σταυρώνω και σταυρός

Μεταφράσεις

    αυτός που σταυρώνει

γαλλικά : bourreau (fr), crucificateur (fr)

Ετυμολογία 2

σταυρωτής: κλιτικός τύπος

Κλιτικός τύπος επιθέτου

σταυρωτής

• γενική ενικού, θηλυκού γένους (σταυρωτή) του σταυρωτός

  παλιά γραφή: σταυρωτῆς

---

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ὁ	σταυρωτής	οἱ	σταυρωταί
γενική	τοῦ	σταυρωτοῦ	τῶν	σταυρωτῶν
δοτική	τῷ	σταυρωτῇ	τοῖς	σταυρωταῖς
αιτιατική	τὸν	σταυρωτήν	τοὺς	σταυρωτᾱ́ς
κλητική ὦ!		σταυρωτᾰ́		σταυρωταί
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		σταυρωτᾱ́
γεν-δοτ	τοῖν		σταυρωταῖν
1η κλίση, Κατηγορία 'ποιητής' όπως «ποιητής» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

σταυρωτής (ελληνιστική κοινή) < αρχαία ελληνική σταυρόω / σταυρῶ + -τής < σταυρός

Ουσιαστικό

σταυρωτής, -οῦ αρσενικό

• (ελληνιστική κοινή) ο σταυρωτής, αυτός που σταυρώνει

  άλλες μορφές: σταυρωτήρ

Πηγές

• σταυρωτής - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.