μονόφωνος

Νέα ελληνικά (el)

↓ πτώσεις	ενικός
γένη →	αρσενικό		θηλυκό		ουδέτερο
ονομαστική	ο	μονόφωνος	η	μονόφωνη	το	μονόφωνο
γενική	του	μονόφωνου	της	μονόφωνης	του	μονόφωνου
αιτιατική	τον	μονόφωνο	τη	μονόφωνη	το	μονόφωνο
κλητική		μονόφωνε		μονόφωνη		μονόφωνο
↓ πτώσεις	πληθυντικός
γένη →	αρσενικό		θηλυκό		ουδέτερο
ονομαστική	οι	μονόφωνοι	οι	μονόφωνες	τα	μονόφωνα
γενική	των	μονόφωνων	των	μονόφωνων	των	μονόφωνων
αιτιατική	τους	μονόφωνους	τις	μονόφωνες	τα	μονόφωνα
κλητική		μονόφωνοι		μονόφωνες		μονόφωνα
Κατηγορία όπως «όμορφος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

μονόφωνος < λόγιο ενδογενές δάνειο: αγγλική monophonous < monophony < ελληνιστική κοινή μονόφωνος < αρχαία ελληνική μόνος + φωνή

Προφορά

ΔΦΑ : /moˈno.fo.nos/

τυπογραφικός συλλαβισμός : μο‐νό‐φω‐νος

Επίθετο

μονόφωνος

• (μουσική) που τραγουδιέται με μία μόνο φωνή

Αντώνυμα

• πολύφωνος

Μεταφράσεις

    μονόφωνος

αγγλικά : monophonous (en)

---

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	μονόφωνος	τὸ	μονόφωνον
γενική	τοῦ/τῆς	μονοφώνου	τοῦ	μονοφώνου
δοτική	τῷ/τῇ	μονοφώνῳ	τῷ	μονοφώνῳ
αιτιατική	τὸν/τὴν	μονόφωνον	τὸ	μονόφωνον
κλητική ὦ!		μονόφωνε		μονόφωνον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	μονόφωνοι	τὰ	μονόφωνᾰ
γενική	τῶν	μονοφώνων	τῶν	μονοφώνων
δοτική	τοῖς/ταῖς	μονοφώνοις	τοῖς	μονοφώνοις
αιτιατική	τοὺς/τὰς	μονοφώνους	τὰ	μονόφωνᾰ
κλητική ὦ!		μονόφωνοι		μονόφωνᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	μονοφώνω	τὼ	μονοφώνω
γεν-δοτ	τοῖν	μονοφώνοιν	τοῖν	μονοφώνοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'δύσκολος' όπως «δύσκολος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

μονόφωνος < αρχαία ελληνική μόνος + φωνή

Επίθετο

μονόφωνος

1. (ελληνιστική κοινή) (μουσική) μονόφωνος
2. (ελληνιστική κοινή) κωφάλαλος

Πηγές

• Μοντανάρι (Montanari), Φράνκο (Franco) (2013). Σύγχρονο λεξικό της αρχαίας ελληνικής γλώσσας. Αθήνα: Παπαδήμας. 
• μονόφωνος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.