μονοκράτωρ

Νέα ελληνικά (el)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ο	μονοκράτωρ	οι	μονοκράτορες
γενική	του	μονοκράτορος	των	μονοκρατόρων
αιτιατική	τον	μονοκράτορα	τους	μονοκράτορες
κλητική		μονοκράτορ		μονοκράτορες
Δείτε και το νεότερο «μονοκράτορας».
Κατηγορία όπως «αυτοκράτωρ» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

μονοκράτωρ < (διαχρονικό δάνειο) ελληνιστική κοινή μονοκράτωρ → δείτε τη λέξη μονοκράτορας

Ουσιαστικό

μονοκράτωρ αρσενικό

• (απαρχαιωμένο) παρωχημένη μορφή του μονοκράτορας, για αναφορά σε παλιότερους όρους

  → χρειάζεται παράθεμα

Μεταφράσεις

    μονοκράτωρ

→ δείτε τη λέξη μονοκράτορας

Πηγές

• μονοκράτωρ — Αναστασιάδη-Συμεωνίδη, Άννα (2003) Αντίστροφο λεξικό της νέας ελληνικής Ινστιτούτο Νεοελληνικών Σπουδών. Ίδρυμα Μανόλη Τριανταφυλλίδη ISBN:960-231-097-9 & online @greek-language.gr (συντομογραφίες, αστερίσκος για λέξεις στη λογοτεχνία)

---

Μεσαιωνικά ελληνικά (gkm)

Ετυμολογία

μονοκράτωρ < (διαχρονικό δάνειο) ελληνιστική κοινή μονοκράτωρ (4ος αιώνας). Συγχρονικά αναλύεται σε μονο- + -κράτωρ.

Ουσιαστικό

μονοκράτωρ αρσενικό (θηλυκό μονοκρατόρισσα)

• μονοκράτορας
  1. απόλυτος μονάρχης
  2. απόλυτος κυρίαρχος (όπως και για το Θεό)

     ≈ συνώνυμα: κοσμοκράτωρ

  3. ανώτατος διοικητής περιοχής

Συγγενικά

• μονοκρατέω
• μονοκρατής
• μονοκρατία
• μονοκρατορεύω
• μονοκρατορέω
• μονοκρατορία
• μονοκρατορικῶς
• μονοκρατόρισσα
• μονοκρατῶ

Πηγές

• μονοκράτωρ -  Επιτομή του Λεξικού Κριαρά της Μεσαιωνικής Ελληνικής Δημώδους Γραμματείας (1100-1669). Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, [μονοτονικό σύστημα]. 

---

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ὁ	μονοκράτωρ	οἱ	μονοκράτορες
γενική	τοῦ	μονοκράτορος	τῶν	μονοκρατόρων
δοτική	τῷ	μονοκράτορῐ	τοῖς	μονοκράτορσῐ(ν)
αιτιατική	τὸν	μονοκράτορᾰ	τοὺς	μονοκράτορᾰς
κλητική ὦ!		μονοκράτορ		μονοκράτορες
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		μονοκράτορε
γεν-δοτ	τοῖν		μονοκρατόροιν
Το δίχρονο φωνήεν της παραλήγουσας είναι βραχύ.
3η κλίση, Κατηγορία 'κτήτωρ' όπως «ἀλέκτωρ» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

μονοκράτωρ, λέξη του 4ου αιώνα κε < → λείπει η ετυμολογία. Μορφολογικά αναλύεται σε μονο- + -κράτωρ.

Ουσιαστικό

μονοκράτωρ, -ορος αρσενικό

• (ελληνιστική κοινή) μονοκράτορας, απόλυτος κυρίαρχος

Πηγές

• μονοκράτωρ - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.