ενοποιός

Νέα ελληνικά (el)

↓ πτώσεις	ενικός
→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
ονομαστική	ο/η	ενοποιός	το	ενοποιό
γενική	του/της	ενοποιού	του	ενοποιού
αιτιατική	τον/την	ενοποιό	το	ενοποιό
κλητική		ενοποιέ		ενοποιό
↓ πτώσεις	πληθυντικός
→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
ονομαστική	οι	ενοποιοί	τα	ενοποιά
γενική	των	ενοποιών	των	ενοποιών
αιτιατική	τους/τις	ενοποιούς	τα	ενοποιά
κλητική		ενοποιοί		ενοποιά
Επίθετο που δε συνηθίζει τον νεότερο τύπο του θηλυκού σε -ά.
ομάδα '-ός -ός -ό', Κατηγορία όπως «ειδοποιός» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

ενοποιός < (διαχρονικό δάνειο) αρχαία ελληνική ἑνοποιός < ἑνοποιέω / ἑνοποιῶ < ἕν + -ο- + -ποιός (ποιέω / ποιῶ)

Προφορά

ΔΦΑ : /e.no.piˈos/

τυπογραφικός συλλαβισμός : ε‐νο‐ποι‐ός

Επίθετο

ενοποιός, -ός, -ό

• που ενοποιεί, που ενώνει

  ≈ συνώνυμα: ενωτικός, συνενωτικός

  ≠ αντώνυμα: διασπαστικός

Συγγενικά

• ενοποίηση
• ενοποιητικά
• ενοποιητικός
• ενοποιώ

→ και δείτε τις λέξεις ένας και ποιώ

Μεταφράσεις

    ενοποιός

→ δείτε τη λέξη ενωτικός

Πηγές

• Μπαμπινιώτης, Γεώργιος (2002). Λεξικό της νέας ελληνικής γλώσσας (Βʹ έκδοση). Αθήνα: Κέντρο Λεξικολογίας.  (Αʹ έκδοση: 1998)