ἥλιος

Αρχαία ελληνικά (grc)

Πτώση	Ενικός	Δυϊκός	Πληθυντικός
Ονομαστική	ἥλιος	ἡλίω	ἥλιοι
Γενική	ἡλίου	ἡλίοιν	ἡλίων
Δοτική	ἡλίῳ	ἡλίοιν	ἡλίοις
Αιτιατική	ἥλιον	ἡλίω	ἡλίους
Κλητική	ἥλιε	ἡλίω	ἥλιοι

Ετυμολογία

ἥλιος < πρωτοελληνική *hāwélios < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή *sāwélios < *sóh₂wl̥ (ήλιος) (συγγενές των ἀλέα: θερμότητα, εἵλη: ζεστασιά ήλιου, ἑλάνη: λαμπάδα)

Ουσιαστικό

ἥλιος αρσενικό

1. ο ήλιος

   Ἆρ' οὖν οὐ καὶ ὁ ἥλιος ὄψις μὲν οὐκ ἔστιν, αἴτιος δ' ὢν αὐτῆς ὁρᾶται ὑπ' αὐτῆς ταύτης; (Πλάτων, Πολιτεία)

   οἱ ὑπὸ τοῦτον τὸν ἥλιον ἄνθρωποι (Δημοσθένης)

   Ἑλλάνων δόξης δεύτερον Ἀέλιον

2. ο θεός Ήλιος, γιος του Υπερίονα

   νὴ τὸν Ἥλιον (μα τον Ήλιο!)

3. ανατολή
4. ημέρα

Άλλες μορφές

• δωρικός τύπος , αιολικός τύπος  και αρκαδοκυπριακός τύπος : ἀέλιος
• κρητικός τύπος: ἀβέλιος
• επικός τύπος : ἠέλιος
• λυρικός, δωρικός τύπος: ἅλιος

Εκφράσεις

• πρὸς ἠῶ τ᾽ ἠέλιόν τε: ανατολικά