ψέκτης

Νέα ελληνικά (el)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ο	ψέκτης	οι	ψέκτες
γενική	του	ψέκτη	των	ψεκτών
αιτιατική	τον	ψέκτη	τους	ψέκτες
κλητική		ψέκτη		ψέκτες
Κατηγορία όπως «ναύτης» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ψέκτης < (διαχρονικό δάνειο) αρχαία ελληνική ψέκτης < ψέγω

Ουσιαστικό

ψέκτης αρσενικό (γενική & ψέκτου)

• που επιρρίπτει ψόγο, κατηγορία, σε κάποιον άλλον, ο κατήγορος

  ≈ συνώνυμα: ο ψέγων

Συγγενικά

• ψεκτός

→ και δείτε τη λέξη ψέγω

Μεταφράσεις

    ψέκτης

αγγλικά : accuser (en)

---

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ὁ	ψέκτης	οἱ	ψέκται
γενική	τοῦ	ψέκτου	τῶν	ψεκτῶν
δοτική	τῷ	ψέκτῃ	τοῖς	ψέκταις
αιτιατική	τὸν	ψέκτην	τοὺς	ψέκτᾱς
κλητική ὦ!		ψέκτᾰ		ψέκται
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ψέκτᾱ
γεν-δοτ	τοῖν		ψέκταιν
1η κλίση, ομάδα 'στρατιώτης', Κατηγορία 'τοξότης' όπως «τοξότης» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ψέκτης < (ψέγω) ψεκ- + -της

Ουσιαστικό

ψέκτης αρσενικό

• εκείνος που βρίσκει πταίσματα, ψεγάδια, που ψέγει, κατηγορεί

  ※  5ος/4ος αιώνας πκε ⌘ Πλάτων, Νόμοι, Pl.Lg.639c@perseus.tufts.edu

  [Ἀθηναῖος] τί δ᾽ ἐπαινέτην ἢ ψέκτην κοινωνίας ἡστινοσοῦν ᾗ πέφυκέν τε ἄρχων εἶναι μετ᾽ ἐκείνου τε ὠφέλιμός ἐστιν, ὁ δὲ μήτε ἑωρακὼς εἴη ποτ᾽ ὀρθῶς αὐτὴν αὑτῇ κοινωνοῦσαν μετ᾽ ἄρχοντος, ἀεὶ δὲ ἄναρχον ἢ μετὰ κακῶν ἀρχόντων συνοῦσαν;

  → λείπει η μετάφραση

Αντώνυμα

• ἐπαινέτης

Συγγενικά

• θέμα ψεκ- → δείτε τη λέξη ψεκτός
• → και δείτε τη λέξη ψέγω

Πηγές

• ψέκτης - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ψέκτης - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.