συναίρεσις

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	συναίρεσῐς	αἱ	συναιρέσεις
γενική	τῆς	συναιρέσεως	τῶν	συναιρέσεων
δοτική	τῇ	συναιρέσει	ταῖς	συναιρέσεσῐ(ν)
αιτιατική	τὴν	συναίρεσῐν	τὰς	συναιρέσεις
κλητική ὦ!		συναίρεσῐ		συναιρέσεις
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		συναιρέσει
γεν-δοτ	τοῖν		συναιρεσέοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'δύναμις' όπως «δύναμις» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

συναίρεσις < αρχαία ελληνική συναιρέω / συναιρῶ + -σις

Ουσιαστικό

συναίρεσις θηλυκό

• (ελληνιστική κοινή)
  1. το να φέρεις κοντά, να μαζέψεις, το μάζεμα

     ⮡ συναίρεσις καρπών

  2. η σύνθεση, η συγκέντρωση, η συνένωση
  3. η ελάττωση, η σμίκρυνση
  4. (γραμματική) συναίρεση, η συγχώνευση δύο γειτονικών ετεροσύλλαβων φωνηέντων ή διφθόγγων εντός μίας λέξης σε ένα μακρό φωνήεν ή δίφθογγο

     π.χ. ποιέω > ποιῶ

     ≠ αντώνυμα: διαίρεσις

Δείτε επίσης

• Παράρτημα:Γραμματική (αρχαία ελληνικά): Συναίρεση

Πηγές

• συναίρεσις - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.