στρατοκῆρυξ

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
	στρατοκηρῡκ-
ονομαστική	ὁ	στρατοκῆρυξ	οἱ	στρατοκήρυκες
γενική	τοῦ	στρατοκήρυκος	τῶν	στρατοκηρύκων
δοτική	τῷ	στρατοκήρυκῐ	τοῖς	στρατοκήρυξῐ(ν)
αιτιατική	τὸν	στρατοκήρυκᾰ	τοὺς	στρατοκήρυκᾰς
κλητική ὦ!		στρατοκῆρυξ		στρατοκήρυκες
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		στρατοκήρυκε
γεν-δοτ	τοῖν		στρατοκηρύκοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'φύλαξ' όπως «φύλαξ» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

στρατοκῆρυξ < στρατο- + -κῆρυξ

Ουσιαστικό

στρατοκῆρυξ, -ῡκος αρσενικό

1. (ελληνιστική κοινή) (επάγγελμα, στρατιωτικός βαθμός) αγγελιοφόρος του στρατού ή του στρατοπέδου
2. (ελληνιστική κοινή) ένας από τους πέντε εκτάκτους (ἔκτακτος), δηλαδή τους αποσπασμένους σε ειδική υπηρεσία, που ήταν προσκολλημένος σε μία τάξη (τάξις) ή σε ένα σύνταγμα (σύνταγμα) στρατιωτών ή σε μία εκατονταρχία (ἑκατονταρχία)

Συγγενικά

• → δείτε τις λέξεις στρατός και κῆρυξ

Πηγές

• στρατοκῆρυξ - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• στρατοκῆρυξ - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.