πυγή

Νέα ελληνικά (el)

Ετυμολογία

*πυγή < (διαχρονικό δάνειο) αρχαία ελληνική πυγή

Προφορά

ΔΦΑ : /piˈʝi/

τυπογραφικός συλλαβισμός : πυ‐γή

ομόηχο: πηγή

Ουσιαστικό

*πυγή θηλυκό χωρίς χρήση στα νέα ελληνικά

• (αρχαιοπρεπές) τα οπίσθια, μόνο σε σύνθετες λέξεις όπως:

Σύνθετα

• καλλίπυγος
• πυγαίο
• πυγολαμπίδα
• στεατοπυγία
• στεατοπυγικός

Μεταφράσεις

    πυγή

→ δείτε τη λέξη οπίσθια

---

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	πυγή	αἱ	πυγαί
γενική	τῆς	πυγῆς	τῶν	πυγῶν
δοτική	τῇ	πυγῇ	ταῖς	πυγαῖς
αιτιατική	τὴν	πυγήν & πῦγα	τὰς	πυγᾱ́ς
κλητική ὦ!		πυγή		πυγαί
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		πυγᾱ́
γεν-δοτ	τοῖν		πυγαῖν
1η κλίση, Κατηγορία 'ψυχή' όπως «ψυχή» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

πυγή < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή *pouga. Συγγενή: λατινική puga, παλαιά εκκλησιαστική σλαβονική паѹга (pauga), пѫга (pǫga)

Ουσιαστικό

πῡγή θηλυκό

1. οπίσθια
2. ουρά
3. εύφορος αγρός

Άλλες μορφές

• πῡγᾱ́ (δωρικός και λακωνικός τύπος )

Συγγενικά

• ἄπυγος
• κατάπυγος
• καταπύγων
• πυγίδιον
• πυγίζω
• πύγισμα
• πυγιστί
• πυγολαμπίς, πυγολαμπάς

• Λέξεις με πυγ- @perseus.tufts.edu Greek Dictionary Headword Search, Πανεπιστήμιο Tufts

Πηγές

• πυγή - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• πυγή - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.