πυγά

Αρχαία ελληνικά (grc)

δωρική κλίση
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἁ	πυγᾱ́	ταὶ	πυγαί
γενική	τᾶς	πυγᾶς	τᾶν	πυγᾶν
δοτική	τᾷ	πυγᾷ	ταῖς	πυγαῖς
αιτιατική	τὰν	πυγᾱ́ν & πῦγα	τὰς	πυγᾱ́ς
κλητική ὦ!		πυγᾱ́		πυγαί
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὰ		πυγᾱ́
γεν-δοτ	ταῖν		πυγαῖν
1η κλίση, Κατηγορία 'ἀρετά' όπως «ἀρετά» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ουσιαστικό

πυγά, -ᾶς θηλυκό

• δωρικός και λακωνικός τύπος του πυγή, ο πισινός

  ※  5ος/4ος πκε αιώνας ⌘ Ἀριστοφάνης, Λυσιστράτη, στίχ. 81 (81-82)

  [μιλά η Λαμπιτώ] μάλα γ᾽ οἰῶ ναὶ τὼ σιώ·
  γυμνάδδομαι γὰρ καὶ ποτὶ πυγὰν ἅλλομαι.

  Και ναι, μά το ζευγάρι των Διοσκούρων!^[θεών]
  Γυμνάζομαι πολύ κι άμα πηδάω, οι φτέρνες μου χτυπάν στον πισινό μου.

  Μετάφραση (1965): Κώστας Βάρναλης, Αθήνα: Κέδρος @greek‑language.gr

Πηγές

• πυγή - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.