λέσι

Νέα ελληνικά (el)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	το	λέσι	τα	λέσια
γενική	του	λεσιού	των	λεσιών
αιτιατική	το	λέσι	τα	λέσια
κλητική		λέσι		λέσια
Οι καταλήξεις -ιού, -ια, -ιών προφέρονται με συνίζηση.
Κατηγορία όπως «τραγούδι» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

λέσι < (κληρονομημένο) μεσαιωνική ελληνική λέσι < οθωμανική τουρκική لاش (leş) (τουρκική leş ψοφίμι) + -ι  < περσική لاش (lāš)

Προφορά

ΔΦΑ : /ˈle.si/

τυπογραφικός συλλαβισμός : λέ‐σι

Ουσιαστικό

λέσι ουδέτερο (δημοτική)

1. το ψοφίμι, πτώμα ζώου

   ⮡  βρομάει σα λέσι

2. η δυσοσμία που αναδίνει, η βρόμα
3. (μεταφορικά, λαϊκότροπο) για άνθρωπο αδύναμο και αποκαμωμένο, σαν ψοφίμι
4. (μεταφορικά, λαϊκότροπο) για άνθρωπο βρώμικο
5. (παρωχημένο, στην Τουρκοκρατία) από τους Τούρκους, περιφρονητικά, για πτώμα χριστιανού

Συνώνυμα

• ψοφίμι
• θνησιμαῖον (καθαρεύουσα)

Παράγωγα

• λεσιάρης

Μεταφράσεις

    λέσι

αγγλικά : carcass (en) βουλγαρικά : мърша (bg), леш (bg) γαλλικά : carcasse (fr), charogne (fr) γερμανικά : Aas (de), Aase (de) τουρκικά : leş (tr)

---

Μεσαιωνικά ελληνικά (gkm)

Ετυμολογία

λέσι < (άμεσο δάνειο) οθωμανική τουρκική لاش (leş, ψοφίμι) + -ι < περσική لاش (lāš)

Ουσιαστικό

λέσι ουδέτερο

• πτώμα ζώου, το ψοφίμι

  ※  ἔπεσαν σὰν ὄρνεα στὰ λέση

  ⌘ [Διγ.Α. 2683] Δέκα λόγοι περί του Διγενούς Aκρίτη και των γονέων [χφ Άνδρου-Αθηνών], Π. Kαλονάρος, Aθήνα 1941.

Κλιτικοί τύποι

• λέση (πληθυντικός)

Πηγές

• λέσι -  Επιτομή του Λεξικού Κριαρά της Μεσαιωνικής Ελληνικής Δημώδους Γραμματείας (1100-1669). Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, [μονοτονικό σύστημα].