κόνις

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	κόνῐς	αἱ	κόνεις
γενική	τῆς	κόνιος & αττικός κόνεως & κόνεος	τῶν	κόνεων
δοτική	τῇ	αττικός κόνει στον Όμηρο κόνι (< κόνιι)	ταῖς	κόνεσῐ(ν)
αιτιατική	τὴν	κόνῐν	τὰς	κόνεις
κλητική ὦ!		κόνῐ		κόνεις
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		κόνει
γεν-δοτ	τοῖν		κονέοιν
Θέμα κονιδ- έχει η κονίς (η κόνιδα).
3η κλίση, Κατηγορία 'πόλις' όπως «πόλις» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

κόνις < → λείπει η ετυμολογία

ΑΠΟΓΟΝΟΙ: ⇒ μεσαιωνικά ελληνικά: σκόνη ⇒ νέα ελληνικά: σκόνη

Ουσιαστικό

κόνις, γενική: κόνιος, αττικός κόνεως θηλυκό

1. η σκόνη
2. στάχτες
3. κονίαμα, σοβάς

   ≈ συνώνυμα: κονία

Εκφράσεις

• πάντα κόνις

Σημειώσεις

• με μετακίνηση του τόνου → δείτε τη λέξη κονίς με τον κανόνα του Αίλιου Ηρωδιανού για τα εις -ις της «ουσίας»:

  κονίϲ τὸ ἐπὶ τῆϲ κεφαλῆϲ, κόνιϲ δὲ τὸ χῶμα.

Συγγενικά

 ετυμολογικό πεδίο 
κονι- 

• ἀκονίατος
• ἀμμοκονία
• ἀποκονίω
• ἐγκόνιμα
• ἐγκονίομαι
• ἐκκονίομαι
• ἐλαιοκονία
• ἐλαιοκόνιον
• κονία
• κονιάζω
• κονίαμα
• κονίασις
• κονιατήρ
• κονιατός
• κονιάω
• κονιβατία
• κονίζω
• κονιορτός
• κόνιος
• κονίποδες
• κονισαλέος
• κονίσαλος
• κόνισις
• κόνισμα
• κονιστήριον
• κονιστικός
• κόνιστρα
• κονίω
• κονιώδης
• λειοκόνιτος
• μαρμαροκονία
• νεοκονίατος
• ὀστρακοκονία
• παγκόνιτος
• παρακονίασις
• παρακονιάω
• περικονιάω
• συγκονίομαι
• ὑποκόνισις
• ὑποκονίω
• φιλοκονίμων

Πηγές

• κόνις - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• κόνις - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.