κατάκριση

Νέα ελληνικά (el)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	η	κατάκριση	οι	κατακρίσεις
γενική	της	κατάκρισης*	των	κατακρίσεων
αιτιατική	την	κατάκριση	τις	κατακρίσεις
κλητική		κατάκριση		κατακρίσεις
* παλιότερος λόγιος τύπος, κατακρίσεως
Κατηγορία όπως «δύναμη» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

κατάκριση < μεσαιωνική ελληνική κατάκρισις (αποδοκιμασία, μομφή - καταδίκη) < (διαχρονικό δάνειο) ελληνιστική κοινή κατάκρι(σις) (καταδίκη) + -ση < αρχαία ελληνική κατακρίνω < κατά + κρίνω. Μορφολογικά αναλύεται σε κατά- + κρίση.

Προφορά

ΔΦΑ : /kaˈta.kɾi.si/

τυπογραφικός συλλαβισμός : κα‐τά‐κρι‐ση

Ουσιαστικό

κατάκριση θηλυκό

• η διαδικασία ή το αποτέλεσμα του κατακρίνω: η αρνητική κρίση

Συνώνυμα

• αποδοκιμασία
• επίκριση
• επιτίμηση
• μομφή
• ψόγος

Συγγενικά

• → δείτε τις λέξεις κατακρίνω, κατά και κρίνω

Μεταφράσεις

    κατάκριση

αγγλικά : reprehension (en)