ἱππεύς

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		ενικός		πληθυντικός		πληθυντικός
			ομηρικοί τύποι				ομηρικοί τύποι
ονομαστική	ὁ	ἱππεύς			οἱ	ἱππεῖς - ἱππῆς*		ἱππῆες
γενική	τοῦ	ἱππέως		ἱππῆος	τῶν	ἱππέων		ἱππήων
δοτική	τῷ	ἱππεῖ		ἱππῆϊ	τοῖς	ἱππεῦσῐ(ν)		ἱππήεσσῐ(ν)
αιτιατική	τὸν	ἱππέᾱ		ἱππῆᾰ	τοὺς	ἱππεῖς (ἱππέᾰς)		ἱππῆᾰς
κλητική ὦ!		ἱππεῦ				ἱππεῖς - ἱππῆς*		ἱππῆες
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ				ἱππῆ1 ή ἱππεῖ2
γεν-δοτ	τοῖν				ἱππέοιν
* αττικός τύπος 1 όπως στη Γραμματική του Smyth 2 όπως στη Γραμματική Γυμνασίου-Λυκείου Οικονόμου.
3η κλίση, ομάδα 'βασιλεύς', Κατηγορία 'βασιλεύς' όπως «βασιλεύς» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ἱππεύς < ἵππ(ος) + -εύς

Ουσιαστικό

ἱππεύς, -έως αρσενικό

1. (στον Όμηρο) αρματηλάτης, πολεμιστής ή ηνίοχος που μάχεται από άρμα
2. έφιππος, ιππέας, καβαλάρης

   ≈ συνώνυμα: ἱππευτής, ἱππευτήρ

3. ιπποκόμος
4. (πολιτική, στην Αθήνα) μέλος της τάξης των ἱππέων
   • (ελληνιστική σημασία , στη Ρώμη) μέλος της τάξης: equites (ιππείς)

     ⮡  ἱππεὺς Ῥωμαίων (λατινικά: eques Romanus)

5. (στη Σπάρτη) μέλος του στρατιωτικού σώματος επίλεκτων φρουρών του βασιλιά
6. είδος καβουριού
7. (ελληνιστική σημασία) είδος κομήτη
8. (ελληνιστική σημασία , σε επιγραφή) μονάδα μέτρησης για άλευρα, αμύγδαλα κ.λπ. (στην επιγραφή SEG 2.710 της πόλης της Πισιδίας, Πεδνηλισσός)
9. (ελληνιστική σημασία στον Ησύχιο) στολίδι που φορά μια γυναίκα

   <ἱππεύς>· [φυγάς.] καὶ εἶδος κοροσκομίου. καὶ ὁ [ἐπὶ] ἱππικῆς ⌘ Ἡσύχιος (5ος αιώνας κε), Γλῶσσαι, Ι

Πηγές

• ἱππεύς - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ἱππεύς - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.