ἐραστής

Δείτε επίσης : εραστής

Αρχαία ελληνικά (grc)

	δυϊκός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ὁ	ἐραστής	οἱ	ἐρασταί
γενική	τοῦ	ἐραστοῦ	τῶν	ἐραστῶν
δοτική	τῷ	ἐραστῇ	τοῖς	ἐρασταῖς
αιτιατική	τὸν	ἐραστήν	τοὺς	ἐραστᾱ́ς
κλητική ὦ!		ἐραστᾰ́		ἐρασταί
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ἐραστᾱ́
γεν-δοτ	τοῖν		ἐρασταῖν
1η κλίση, Κατηγορία 'ποιητής' όπως «ποιητής» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

ἐραστής, ήδη τον 7ο αιώνα στον Αρχίλοχο < ἔραμαι, θέμα ἐρασ- + -τής, άγνωστης ετυμολογίας ^[1] → δείτε και τις λέξεις ἔρως και ἐράω

ἐραστής αρσενικό

που αγαπά κάποιον ή κάτι πάρα πολύ, που αισθάνεται πόθο γι' αυτό
※ τυραννίς χρῆμα σφαλερόν, πολλοὶ δὲ αὐτῆς ἐρασταί εἰσι (Ηρόδοτος, Ιστορίαι, Βιβλίο 3 (Θάλεια).53.81)

ετυμολογικό πεδίο
ἐρασ-

με ἐρασ-

για το θέμα ἐρωτ- → δείτε τη λέξη ἔρως

↑ Μπαμπινιώτης, Γεώργιος (2010). Ετυμολογικό Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας (Β' ανατύπωση. 2009: A' έκδοση). Αθήνα: Κέντρο Λεξικολογίας.

ἐραστής - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
ἐραστής - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.