ἀνήρ

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
	ᾰ̓νηρ- ᾰ̓νερ- ᾰ̓νδρ- ή σε μετρική ανάγκη: ᾱ
ονομαστική	ὁ	ἀνήρ ἄνδρᾰς (κοινή)	οἱ	ἄνδρες
γενική	τοῦ	ἀνδρός	τῶν	ἀνδρῶν
δοτική	τῷ	ἀνδρῐ́	τοῖς	ἀνδρᾰ́σῐ(ν) ἄνδρεσῐ(ν) (αιολικός)
αιτιατική	τὸν	ἄνδρᾰ	τοὺς	ἄνδρᾰς
κλητική ὦ!		ἄνερ		ἄνδρες
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ἄνδρε
γεν-δοτ	τοῖν		ἀνδροῖν
3η κλίση, συγκοπτόμενα, Κατηγορία 'ἀνήρ' όπως «ἀνήρ» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

επική κλίση
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
	ᾱ̓νηρ- ᾱ̓νερ- ᾱ̓νδρ-
ονομαστική	ὁ	ἀνήρ	οἱ/τοὶ	ἀνέρες
γενική	τοῦ/τοῖο	ἀνέρος	τῶν	ἀνέρων
δοτική	τῷ	ἀνέρῐ	τοῖς/τοῖσι(ν)	ἄνδρεσσῐ(ν) ἀνδρᾰ́σῐ(ν)
αιτιατική	τὸν	ἀνέρᾰ	τοὺς	ἀνέρᾰς
κλητική ὦ!		ἆνερ		ἀνέρες
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ἀνέρε
γεν-δοτ	τοῖιν		ἀνέροιιν
3η κλίση, συγκοπτόμενα, Κατηγορία 'ἀνήρ' όπως «ἀνήρ» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ἀνήρ < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή *h₂nḗr. Συγγενής η σανσκριτική नर (nára)

Ουσιαστικό

ἀνήρ αρσενικό

• ο άντρας, άνδρας

Άλλες μορφές

• αττική κράση:
  ᾱ̔νήρ (ὁ ἀνήρ)
  τᾱ̓νδρός (τοῦ ἀνδρός)
  τᾱ̓νδρί (τῷ ἀνδρί)
  ἇνδρες, ᾰ̔́νδρες (οἱ ἄνδρες)
• ιωνική κράση:
  ὡνήρ (ὁ ἀνήρ)
  τὠνδρός (τοῦ ἀνδρός)
  τὠνδρί (τῷ ἀνδρί)
  ὧνδρες, ὦνδρες (οἱ ἄνδρες)
• δωρικός ή ποιητικός τύπος με κράση:
  τὦνδρες (τοὶ ἄνδρες)

Αντώνυμα

• γυνή

Εκφράσεις

• ἀνδρῶν γὰρ ἐπιφανῶν πᾶσα γῆ τάφος
• ἀρχὴ ἄνδρα δείκνυσι

Συγγενικά

• ἀνδρο- Αρχαίες ελληνικές λέξεις με πρόθημα ἀνδρο- στο Βικιλεξικό
• -ανδρος Αρχαίες ελληνικές λέξεις με επίθημα -ανδρος στο Βικιλεξικό

ἀνδρεῖος ἀνδριάς ἀνδρόγυνος ἀνδρομανία ἀνδρών πολυάντριο, κατά μετάπτωση του -ε φιλανδρία φίλανδρος

ονόματα όπως Ἀλέξανδρος Ἀνδρέας Κλείτανδρος Λύσανδρος Πράξανδρος Τίμανδρος

Δείτε επίσης

• ἄρσην

Πηγές

• ἀνήρ - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ἀνήρ - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.