ὡνήρ

Αρχαία ελληνικά (grc)

Ουσιαστικό

ὡνήρ αρσενικό (ιωνικός τύπος )

• ιωνική κράση του ὁ ἀνήρ

  ※ 5ος πκε αιώνας  ⌘ Ἡρόδοτος, Ἱστορίαι, στη Βικιθήκη

  • 8 (Οὐρανία), 79.2

    οὗτος ὡνὴρ στὰς ἐπὶ τὸ συνέδριον ἐξεκαλέετο Θεμιστοκλέα, ἐόντα μὲν ἑωυτῷ οὐ φίλον, ἐχθρὸν δὲ τὰ μάλιστα·

    Αυτός ο άντρας στάθηκε έξω απ᾽ τον χώρο όπου συνεδρίαζαν κι έλεγε να του φωνάξουν τον Θεμιστοκλή· δεν ήταν βέβαια φίλος του, κάθε άλλο, ήταν ο πιο μεγάλος εχθρός του·

    Μετάφραση (1995): Ηλίας Σπυρόπουλος. Αθήνα:Γκοβόστης @greek‑language.gr

  • 1 (Κλειώ), 162.2

    οὗτος ὡνὴρ τότε ὑπὸ Κύρου στρατηγὸς ἀποδεχθεὶς ὡς ἀπίκετο ἐς τὴν Ἰωνίην, αἵρεε τὰς πόλιας χώμασι·

    Αυτός [ο άνδρας] λοιπόν ορίστηκε τότε από τον Κύρο στρατηγός, και μόλις έφτασε στην Ιωνία άρχισε να κυριεύει τις πόλεις φτιάχνοντας αναχώματα.

    Μετάφραση (1964): Δημήτρης Ν. Μαρωνίτης Αθήνα:Γκοβόστης @greek‑language.gr

  ※  5ος/4ος πκε αιώνας ⌘ Ἀριστοφάνης, Σφῆκες, στίχ. 245

  σπεύσωμεν, ὦνδρες ἥλικες, πρὶν ἡμέραν γενέσθαι.

  Μπρος, φίλοι συνομίληκοι, γοργά, πριν ξημερώσει.

  Μετάφραση (1967): Θρασύβουλος Σταύρου, Αθήνα: Τυποβιβλιοτεχνική @greek‑language.gr

  ※  2/3ος κε αιώνας ⌘ Ἀθήναιος ὁ Nαυκρατίτης, Δειπνοσοφισταί, 15, 8 , 669c-669d, @scaife.perseus, @el.wikisource

  τοῦτο γὰρ ἐν παισὶ τὰ Καλλιμάχου ἀναγινώσκων ἐπιγράμματα, ὧν ἐστι καὶ τοῦτο, ἐπεζήτουν μαθεῖν, εἰπόντος τοῦ Κυρηναίου·
  τὰ δὲ ῥόδα φυλλοβολεῦντα
  τὠνδρὸς ἀπὸ στεφάνων πάντ’ ἐγένοντο χαμαί.

  ΣτΕ: Ο Αθήναιος ο Ναυκρατίτης παραθέτει ένα απόσπασμα του ποιητή Καλλίμαχου του Κυρηναίου.

Άλλες μορφές

• ᾱ̔νήρ (αττική κράση)

Κλίση

• γενική ενικού: τὠνδρός
• δοτική ενικού: τὠνδρί
• ονομαστική πληθυντικού: ὧνδρες, ὦνδρες

Πηγές

• ἀνήρ - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.