αἴσιμος

Αρχαία ελληνικά (grc)

Ετυμολογία

αἴσιμος < → λείπει η ετυμολογία

Επίθετο

αἴσιμος,-ον και -η, -ον

1. καθορισμένος από την βούληση των θεών, προορισμένος
2. αυτός που συμφωνεί με ό,τι όρισε η μοίρα, δίκαιος, αρμόζων, κατάλληλος, ορθός

Συγγενικά

• αἶσα
• αἰσιμία
• αἴσιος
• αἰσυμνάω
• ἀναίσιμος
• ἐναίσιμος
• καταίσιμος

Εκφράσεις

• αἴσιμόν ἐστι: είναι πεπρωμένο, προκαθορισμένο

  ※  8ος πκε αιώνας  ⌘ Ὅμηρος, Ἰλιάς, 9 (Ι. Πρεσβεία πρὸς Ἀχιλλέα. Λιταί.), στίχ. 245 (245-246)

  ἡμῖν δὲ δὴ αἴσιμον εἴη | φθίσθαι ἐνὶ Τροίῃ ἑκὰς Ἄργεος ἱπποβότοιο.

  και η μοίρα μας στην Τροίαν | θέλει να πέσουμε, μακράν απ᾽ το ιπποτρόφον Άργος.

  Έμμετρη μετάφραση (1922): Ιάκωβος Πολυλάς, @greek‑language.gr

• αἴσιμον ἦμαρ

Κλίση

γένη →	αρσενικό & θηλυκό		θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	αἴσιμος	ἡ	αἰσίμη	τὸ	αἴσιμον
γενική	τοῦ/τῆς	αἰσίμου	τῆς	αἰσίμης	τοῦ	αἰσίμου
δοτική	τῷ/τῇ	αἰσίμῳ	τῇ	αἰσίμῃ	τῷ	αἰσίμῳ
αιτιατική	τὸν/τὴν	αἴσιμον	τὴν	αἰσίμην	τὸ	αἴσιμον
κλητική ὦ!		αἴσιμε		αἰσίμη		αἴσιμον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	αἴσιμοι	αἱ	αἴσιμαι	τὰ	αἴσιμᾰ
γενική	τῶν	αἰσίμων	τῶν	αἰσίμων	τῶν	αἰσίμων
δοτική	τοῖς/ταῖς	αἰσίμοις	ταῖς	αἰσίμαις	τοῖς	αἰσίμοις
αιτιατική	τοὺς/τὰς	αἰσίμους	τὰς	αἰσίμᾱς	τὰ	αἴσιμᾰ
κλητική ὦ!		αἴσιμοι		αἴσιμαι		αἴσιμᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	αἰσίμω	τὼ	αἰσίμᾱ	τὼ	αἰσίμω
γεν-δοτ	τοῖν	αἰσίμοιν	τοῖν	αἰσίμαιν	τοῖν	αἰσίμοιν
Ο τύπος του θηλυκού σε -ος, περισσότερο συνηθισμένος.
2η&1η κλίση, Κατηγορία 'φρόνιμος' όπως «φρόνιμος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Πηγές

• αἴσιμος - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• αἴσιμος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.