ὠμοφάγος

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
	ὠμοφᾰγο-
ονομαστική	ὁ/ἡ	ὠμοφάγος	τὸ	ὠμοφάγον
γενική	τοῦ/τῆς	ὠμοφάγου	τοῦ	ὠμοφάγου
δοτική	τῷ/τῇ	ὠμοφάγῳ	τῷ	ὠμοφάγῳ
αιτιατική	τὸν/τὴν	ὠμοφάγον	τὸ	ὠμοφάγον
κλητική ὦ!		ὠμοφάγε		ὠμοφάγον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	ὠμοφάγοι	τὰ	ὠμοφάγᾰ
γενική	τῶν	ὠμοφάγων	τῶν	ὠμοφάγων
δοτική	τοῖς/ταῖς	ὠμοφάγοις	τοῖς	ὠμοφάγοις
αιτιατική	τοὺς/τὰς	ὠμοφάγους	τὰ	ὠμοφάγᾰ
κλητική ὦ!		ὠμοφάγοι		ὠμοφάγᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	ὠμοφάγω	τὼ	ὠμοφάγω
γεν-δοτ	τοῖν	ὠμοφάγοιν	τοῖν	ὠμοφάγοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'δύσκολος' όπως «τοξοβόλος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

ὠμοφάγος, ήδη ομηρικό < ὠμο- (ὠμός) + -φάγος

Επίθετο

ὠμοφάγος, -ος, -ον

1. ωμοφάγος, σαρκοφάγος (για ζώα)

   ⮡  λέοντες ὠμοφάγοι

2. (ελληνιστική σημασία : σπάνιο, με παθητική σημασία) που τρώγεται ωμός

Άλλες μορφές

• ὠμόφαγος

Συνώνυμα

• ὠμηστής
• ὠμοβόρος
• ὠμόσιτος

Παράγωγα

• ὠμοφαγέω
• ὠμοφαγία
• ὠμοφάγιον
• ὠμόφαγος

Πηγές

• ὠμοφάγος - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ὠμοφάγος, ὠμόφαγος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.