ἀντιστάτης

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
	ἀντιστᾰτα-
ονομαστική	ὁ	ἀντιστάτης	οἱ	ἀντιστάται
γενική	τοῦ	ἀντιστάτου	τῶν	ἀντιστατῶν
δοτική	τῷ	ἀντιστάτῃ	τοῖς	ἀντιστάταις
αιτιατική	τὸν	ἀντιστάτην	τοὺς	ἀντιστάτᾱς
κλητική ὦ!		ἀντιστάτᾰ		ἀντιστάται
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ἀντιστάτᾱ
γεν-δοτ	τοῖν		ἀντιστάταιν
Το δίχρονο φωνήεν της παραλήγουσας είναι βραχύ.
1η κλίση, ομάδα 'στρατιώτης', Κατηγορία 'τοξότης' όπως «τοξότης» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ἀντιστάτης < → λείπει η ετυμολογία

Ουσιαστικό

ἀντιστάτης, -ου αρσενικό

1. αντίπαλος, αντιτιθέμενος, ενάντιος

   ※  6ος/5ος↑ αιώνας ⌘ Αἰσχύλος, Ἑπτὰ ἐπὶ Θήβας, στίχ. 519 @scaife.perseus

   εἰκὸς δὲ πράξειν ἄνδρας ὧδ᾽ ἀντιστάτας·

   ※  1ος/2ος↓ αιώνας ⌘ Πλούταρχος, Ἠθικά Περὶ τῶν κοινῶν ἐννοιῶν πρὸς τοὺς Στωικούς, 45, 1084b @scaife.perseus

   τὸ δὲ μὴ μόνον σώματα ταῦτα ποιεῖν, ἀλλὰ καὶ ζῷα λογικὰ καὶ ζῴων τοσούτων σμῆνος οὐ φίλιον οὐδʼ ἥμερον, ἀλλʼ ὄχλον ἀντιστάτην κακίαις καὶ πολέμιον νοῦν ἔχοντας,

2. ξύλινο στήριγμα, αντηρίδα

   ※  1ος κε αιώνας ⌘ 'Ηρων ο Αλεξανδρεύς, Belopoeica, Βελοποιικά, 93 @scaife.perseus

   Δεῖ δὲ καὶ τὸν ἀντιστάτην τούτῳ ἴσον ποιῆσαι, ἴσον μὲν ἔχοντα μῆκος τῷ ΜΝ, πλάτος δὲ ἴσον τῷ Μ, καὶ ὁμοίως διτορμίας ἐξ ἑκατέρου μέρους οἵας τὰς ΜΝΓ ὀρθάς. οὗτος δέ οὐ λαμβάνει οὔτε τὴν κοίλην οὔτε τὴν κυρτὴν περιφέρειαν.

Συγγενικά

• → δείτε τη λέξη ἀντιστατέω

Πηγές

• ἀντιστάτης - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ἀντιστάτης - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.